ၾကြားစရာ ဖားစရာ နတၳိ ၿဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဘာမွ မတင္ႏိုင္လို႔ ဝုိင္းဝန္း ေဘတီး ေပးေနတုန္း တစ္ေန႔ကမွ မဂၤလာ သတင္းတစ္ခု ၾကားရတဲ့ အတြက္ ကိုယ္မပါ ေပမယ့္လည္း ဝမ္းေၿမွာက္ ဝမ္းသား ၿဖစ္ရတဲ့ အေၾကာင္းေလးေတာ့ လူတကာ သိေအာင္ ေအာ္ရေတာ့မယ္ ဟုတ္စ။ မဟုတ္ရင္ မုဒိတာ မပြားႏိုင္ဘူး ဆိုၿပီးေတာ့ အၿပစ္တင္ ခံေနရအံုးမယ္ မဟုတ္လား။ ၾကားၾကားခ်င္း တင္ခ်င္ေပမယ့္ ကာရကံရွင္ေတြ အရင္ ေၿပာၿပီးမွ တင္ရင္ ေကာင္းမယ္လို႔ ေတြးမိတဲ့ အတြက္ နည္းနည္းေတာ့ ေနာက္က်သြားတယ္။ သို႔ေပသိ အေထာက္အထားႏွင့္ တကြ ဆိုေတာ့ အတိအက် ၿဖစ္သြားတာေပါ့။ အစကေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ကို ဘာရယ္မဟုတ္ ဒီမွာ ၿဖစ္ပ်က္ ေနတာ ေလးေတြကို အခ်င္းခ်င္း ေဝငွဖို႔ ဆိုၿပီးေတာ့ လုပ္ထားတာ။ လုပ္ထားတဲ့ အတိုင္းလည္း အတိုင္းအတာ တစ္ခုအထိ အားရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ကုိတုိင္က သတင္းသမားလည္း မဟုတ္သလို စာေရးဆရာလည္း မဟုတ္ေတာ့ တင္ထားတဲ့ ဘေလာဂ့္ကို ဆက္လက္ မွုန္နံ႔ံသာ ခ်ယ္သဖို႔ အခက္အခဲ ရွိေနခဲ့တယ္။
ဘေလာဂ့္ မတင္ခင္က စာဆိုလို႔ ရည္းစားစာပဲ ေရးခဲ့ဖူးတာ။ ၿမန္မာစာ ရိုက္တာေတာင္ ဒူဘိုင္းေရာက္မွ လိုအပ္လို႔ ေလ႔က်င့္ရတာ။ အခုေတာ့ ေတာ္ေတာ့ကို ၿမန္ေနပါၿပီ။ အဂၤလိပ္စာ ရိုက္သလိုေတာင္ ရေနၿပီ။ ဘာပဲေၿပာေၿပာ တိုးတက္မွဴ႕ တစ္ခုပဲေပါ့။ တစ္ခ်ိဳ႕က စာေရး ေကာင္းတယ္လို႔ ေၿပာၾကတယ္္။ အဲဒီ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ စာဖတ္မ်ားတဲ့ စာေပ ဝါသနာပါတဲ့ လူေတြ အတြက္ေတာ့ ရည္စရာ ၿဖစ္ရင္ ၿဖစ္ေနမယ္။ အဲဒီအတြက္လည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘဝင္မၿမင့္ တတ္ပါဘူး..ဟဲဟဲ..။ အခုတေလာ ဘေလာဂ့္ ေကာင္းေၾကာင္း မေကာင္းေၾကာင္းေတြ ၿငင္းခံုေနၾကတာ ဖတ္ေနရတယ္။ ဘေလာ္ဂါဆိုတဲ့ အသံုးအႏွုန္း ေတြလည္း ေတြ႔ရတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕က ဘေလာဂ့္ကုိ ေခတ္သစ္ နံရံကပ္ စာေစာင္တဲ့။ တစ္ခ်ိဳ႕က ဒိုင္ယာရီတဲ့။ တစ္ခ်ိဳ႕က စည္းမရွိ ကမ္းမရွိ အထိန္းကြပ္မဲ့တဲ့ ပရမ္းပတာႏုိင္တဲ့ စာေတြ ေရးသားတင္ၿပတဲ့ ေနရာတဲ့။ ဘေလာဂ့္ဆိုတာ web log ေလာက္ပဲသိထားတဲ့ ဘေလာဂ္ဂါ စစ္စစ္ မဟုတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့ အတြက္ေတာ့ ဘယ္လို အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ရမွန္း အတိအက် မသိဘူး။ သိုေပမယ့္ တင္ထားတဲ့ ဘေလာဂ့္အတြက္ ကုန္က်တဲ့ အခ်ိန္ေတြအတြက္ ဘယ္တုန္းကမွ မႏွေၿမာမိ။ ဝါသနာ အရင္းခံ ေနလို႔လားေတာ့ အတိအက် မသိ။
ဒီလဆန္းတုန္းက ကိုမိုးေဇာ္လြင္တို႔ ကိုေက်ာ္ကိုလြင္တို႔ အိမ္တက္မွာ ကဲထားတဲ့ ဓါတ္ပံုေတြေတာ့ တင္ထားၿဖစ္တယ္။ ေတြ႔တဲ့ သူေတြေတာ့ ေတာ္ေတာ့ကို အားရၾကလိမ္႔မယ္။ အေတာ္လည္း ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းခဲ့ပါတယ္။ ဒါေတာင္ ဟိုအရည္ မဝင္ေသးလို႔။ ရွိစုမဲ့စု သိသမွ် ၿမန္မာေတြ စုၿဖစ္ၾကတယ္ ဆိုပါေတာ့။ အိမ္ခန္းက ေတာ္ေတာ္ က်ယ္ပါတယ္။ အခန္းက်ယ္ တစ္ခန္းႏွင့္ ပံုမွန္ခန္း တစ္ခန္း။ ကိုမိုးေဇာ္လြင္ႏွင့္ ကိုေက်ာ္ကိုတို႔ စုစပ္ ငွားထားတယ္လို႔ ေၿပာတယ္။ ေစ်းကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း တစ္လကို ေဒၚလာ သံုးေထာင္ေက်ာ္ ေပးရတယ္။ ေရဖိုး မိးဖိုး ဂစ္ဖိုး မပါ။ ဒူဘိုင္းကို လာေရာက္ အလုပ္လုပ္မယ့္ ကိုကိုေတြ ထည့္းသြင္း စဥ္းစားရမယ့္ အေရးၾကီးတဲ့ အခ်က္တစ္ခ်က္ေပါ့။
ေနာက္ဖြခ်င္တာ တစ္ခုက ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ့ သူငယ္ခ်င္း ကိုၿဖိဳးၾကီး တစ္ေယာက္ Production Manager ၿဖစ္သြားၿပီ ဆိုတာပဲ။ ဒူဘိုင္းမွာ အလုပ္ လိုခ်င္ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ကိုၿဖိဳးႀကီးကို အၿမန္ဆံုး ဆက္သြယ္ဖို႔ တိုက္တြန္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခက္တာက အခုလက္ရွိ ကုမၸဏီက Multinational ၿဖစ္ခ်င္ေနတဲ့ အတြက္ ေရႊေတြကို အလုပ္ေပးၿခင္း ခဏ ရပ္ထားတယ္ ဆိုတဲ့ အေႀကာင္းေလးေတာ့ ထပ္ေလာင္း ေၿပာၾကား ပါရေစ။ ကိုၿဖိဳႀကီး မန္ေနဂ်ာ ၿဖစ္သြားလို႔ လွစ္လပ္သြားတဲ့ သူ႔ေနရာကို ကိုေက်ာ္တင့္က အၿဖည့္ခံလိုက္ ရေၾကာင္းေလးပါ မေမ့ခင္ ေၿပာထားလိုက္ အံုးမယ္ေနာ္။
ဘေလာဂ့္ မတင္ခင္က စာဆိုလို႔ ရည္းစားစာပဲ ေရးခဲ့ဖူးတာ။ ၿမန္မာစာ ရိုက္တာေတာင္ ဒူဘိုင္းေရာက္မွ လိုအပ္လို႔ ေလ႔က်င့္ရတာ။ အခုေတာ့ ေတာ္ေတာ့ကို ၿမန္ေနပါၿပီ။ အဂၤလိပ္စာ ရိုက္သလိုေတာင္ ရေနၿပီ။ ဘာပဲေၿပာေၿပာ တိုးတက္မွဴ႕ တစ္ခုပဲေပါ့။ တစ္ခ်ိဳ႕က စာေရး ေကာင္းတယ္လို႔ ေၿပာၾကတယ္္။ အဲဒီ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ စာဖတ္မ်ားတဲ့ စာေပ ဝါသနာပါတဲ့ လူေတြ အတြက္ေတာ့ ရည္စရာ ၿဖစ္ရင္ ၿဖစ္ေနမယ္။ အဲဒီအတြက္လည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘဝင္မၿမင့္ တတ္ပါဘူး..ဟဲဟဲ..။ အခုတေလာ ဘေလာဂ့္ ေကာင္းေၾကာင္း မေကာင္းေၾကာင္းေတြ ၿငင္းခံုေနၾကတာ ဖတ္ေနရတယ္။ ဘေလာ္ဂါဆိုတဲ့ အသံုးအႏွုန္း ေတြလည္း ေတြ႔ရတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕က ဘေလာဂ့္ကုိ ေခတ္သစ္ နံရံကပ္ စာေစာင္တဲ့။ တစ္ခ်ိဳ႕က ဒိုင္ယာရီတဲ့။ တစ္ခ်ိဳ႕က စည္းမရွိ ကမ္းမရွိ အထိန္းကြပ္မဲ့တဲ့ ပရမ္းပတာႏုိင္တဲ့ စာေတြ ေရးသားတင္ၿပတဲ့ ေနရာတဲ့။ ဘေလာဂ့္ဆိုတာ web log ေလာက္ပဲသိထားတဲ့ ဘေလာဂ္ဂါ စစ္စစ္ မဟုတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့ အတြက္ေတာ့ ဘယ္လို အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ရမွန္း အတိအက် မသိဘူး။ သိုေပမယ့္ တင္ထားတဲ့ ဘေလာဂ့္အတြက္ ကုန္က်တဲ့ အခ်ိန္ေတြအတြက္ ဘယ္တုန္းကမွ မႏွေၿမာမိ။ ဝါသနာ အရင္းခံ ေနလို႔လားေတာ့ အတိအက် မသိ။
ဒီလဆန္းတုန္းက ကိုမိုးေဇာ္လြင္တို႔ ကိုေက်ာ္ကိုလြင္တို႔ အိမ္တက္မွာ ကဲထားတဲ့ ဓါတ္ပံုေတြေတာ့ တင္ထားၿဖစ္တယ္။ ေတြ႔တဲ့ သူေတြေတာ့ ေတာ္ေတာ့ကို အားရၾကလိမ္႔မယ္။ အေတာ္လည္း ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းခဲ့ပါတယ္။ ဒါေတာင္ ဟိုအရည္ မဝင္ေသးလို႔။ ရွိစုမဲ့စု သိသမွ် ၿမန္မာေတြ စုၿဖစ္ၾကတယ္ ဆိုပါေတာ့။ အိမ္ခန္းက ေတာ္ေတာ္ က်ယ္ပါတယ္။ အခန္းက်ယ္ တစ္ခန္းႏွင့္ ပံုမွန္ခန္း တစ္ခန္း။ ကိုမိုးေဇာ္လြင္ႏွင့္ ကိုေက်ာ္ကိုတို႔ စုစပ္ ငွားထားတယ္လို႔ ေၿပာတယ္။ ေစ်းကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း တစ္လကို ေဒၚလာ သံုးေထာင္ေက်ာ္ ေပးရတယ္။ ေရဖိုး မိးဖိုး ဂစ္ဖိုး မပါ။ ဒူဘိုင္းကို လာေရာက္ အလုပ္လုပ္မယ့္ ကိုကိုေတြ ထည့္းသြင္း စဥ္းစားရမယ့္ အေရးၾကီးတဲ့ အခ်က္တစ္ခ်က္ေပါ့။
ေနာက္ဖြခ်င္တာ တစ္ခုက ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ့ သူငယ္ခ်င္း ကိုၿဖိဳးၾကီး တစ္ေယာက္ Production Manager ၿဖစ္သြားၿပီ ဆိုတာပဲ။ ဒူဘိုင္းမွာ အလုပ္ လိုခ်င္ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ကိုၿဖိဳးႀကီးကို အၿမန္ဆံုး ဆက္သြယ္ဖို႔ တိုက္တြန္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခက္တာက အခုလက္ရွိ ကုမၸဏီက Multinational ၿဖစ္ခ်င္ေနတဲ့ အတြက္ ေရႊေတြကို အလုပ္ေပးၿခင္း ခဏ ရပ္ထားတယ္ ဆိုတဲ့ အေႀကာင္းေလးေတာ့ ထပ္ေလာင္း ေၿပာၾကား ပါရေစ။ ကိုၿဖိဳႀကီး မန္ေနဂ်ာ ၿဖစ္သြားလို႔ လွစ္လပ္သြားတဲ့ သူ႔ေနရာကို ကိုေက်ာ္တင့္က အၿဖည့္ခံလိုက္ ရေၾကာင္းေလးပါ မေမ့ခင္ ေၿပာထားလိုက္ အံုးမယ္ေနာ္။
ဗ်ာ… ဘာလဲ.. ကၽြန္ေတာ့ အေၾကာင္းလား… ဟဲဟဲ ေၿပာမွာေပါ့… give me a brake ေလ…။ ဘာမွ ေထြေထြ ထူးထူး မရွိပါဘူး။ အဲ... ထူးၿခားတာ တစ္ခုကေတာ့ သံုးလ တစ္ေခါက္ အိမ္ၿပန္ခ်ိန္ တိုးရလိုက္တယ္ ဆိုတာကိုပဲ ႀကြားလိုက္ ပါရေစလား... ဗ်ာ..။
0 comments:
Post a Comment