လမ္းေဖါက္ခဲ႔သူမ်ား..

*********

အာသီသ

*********

လြန္ခ့ဲတဲ့ သံုးေလးႏွစ္ေလာက္က ရဲတံခြန္ကေန ကိုခင္ေမာင္လြင္ ထြက္သြားေတာ့ က်န္ခဲ့တဲ့ လူေတြအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အသစ္သစ္ေတြႏွင့္ ေရာင္ၿခည္သန္း က်န္ေနခဲ့ၾကတယ္။ အစတုန္းကေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရဲတံခြန္မွာ အ႐ိုးထုတ္ဖို႔အထိ စိတ္ပုိင္းၿဖတ္ထားၾကတာ မ်ားတယ္။ ဟုတ္လည္း..ဟုတ္တယ္ေလ ကိုယ္႔ေရေၿမမွာ ေနၿပီး ေလးပါတ္လုပ္ ေလးပါတ္နား၊ လခကလည္း ၿမန္မာၿပည္မွာ ႐ွာမွ႐ွား ဆိုေလေတာ့ အားလံုးက သြားေရက်ရတဲ့ အလုပ္ေပါ့။ ကာရာအိုေကက ေကာင္မေလးေတြဆို ေရနံက အကိုႀကီးေတြ ဆိုၿပီး တသသပဲ။ ဘယ္မွာလုပ္လည္း ေမးလာရင္ ေၿဖဖို႔ အေကာင္းဆံုး အလုပ္။ ကမ္းလြန္မွာ လုပ္တာ လခက Bra Bra Bra ဆိုရင္အားလံုးက ေကာင္းလိုက္တာ လူလိုရင္ေၿပာပါအံုး ဆိုတာခ်ည္းပဲ။ အားလံုးလည္း ကိုယ့္အလုပ္အတြက္ ကိုယ္ ဂုဏ္ယူေနၾကတာေပါ့။ အဲ…..ကိုခင္ေမာင္လြင္ ထြက္သြားၿပီးတဲ့ ေနာက္ပိုင္း အားလံုးမ်က္စိ ပိုပြင့္လာၾကတယ္။ ငါတို႔လည္း သူ႔လို ကယ္တင္႐ွင္ ႐ွိရင္ ၿဖစ္ႏုိင္ေသးတယ္ ဆိုၿပီး ကယ္တင္႐ွင္ကို ေမွ်ာ္ေနၾကေတာ့တာေပါ့။ လက္႐ွိ အလုပ္မွာလည္း ရထူးတိုးလာလို လာၿငား၊ လခတိုးလို တိုးၿငား ၿပိဳင္လိုက္ ဆိုင္လိုက္ၾကႏွင့္ အားလံုးတက္ၾကြတဲ့ ၾကက္ဖကေလးေတြ ၿဖစ္ေနၾကေတာ့တာေပါ့။ အစည္းအေဝးလို ေနရာမွာဆို ကိုယ့္ကို သတိထားမိေအာင္လို႔ အနည္းဆံုးေတာ့ တစ္ခြန္းစႏွစ္ခြန္းစ ဝင္အာလိုက္မွ။ အထက္လူႀကီးေတြ သတိထားမိေအာင္ လုပ္ၾကရတာကလည္း အေမာ။ သိတာေလးေတြကို လွ်ိဳၾကရတာကလည္း ၿပိဳင္ဆိုင္မႉ႔ၿပင္းထန္ေၾကာင္း ၿပေနတဲ့ သဏၭာန္႐ုပ္ပဲေပါ့။ သိပ္မၾကာဘူး ကိုတင္ကိုတို႔ ကိုေအာင္ေထြးဝင္းတို႔ ကိုေအာင္တို႔ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ပါသြားၾကေတာ့ ပိုၿပီး လုပ္႐ြလာၾကတယ္။ သူတို႔ရတဲ့ လခေတြကိုၾကည့္ၿပီး ေႏြလယ္အိပ္မက္ေတြ မက္ၾကေတာ့တာေပါ့။ ဒီလိုႏွင့္ အခ်ိန္ေတြတၿဖည္းၿဖည္း ကုန္လြန္လာလိုက္တာ ကယ္တင္႐ွင္လည္း ထင္သလိုေပၚမလာ၊ လက္႐ွိအလုပ္မွာလည္း ထင္သလို အေၿခအေနေတြ တိုးတက္မလာေတာ့ နက္ေပၚတက္ၿပီး ကုိယ္ေရးအက်ဥ္းေတြ စတင္ ပစ္ရေတာ့တာေပါ့။ အၿဖဴေကာင္ေတြ ဆီက ကိုခင္ေမာင္လြင္ရသလို အကူအညီမ်ား ရမလားဆိုၿပီး ဒီေကာင္ေတြကို မ်က္ႏွာခ်ိဳ ေသြးရတာလည္း အေမာ။ ဒီလိုႏွင့္ ၾကာေလခ်ာေလ လက္ထဲ ေရာက္လာေတာ့ အေၿခေနေတြက ပိုခ်ာလာၿပီး ထြက္ေပါက္႐ွာဖို႔အတြက္ တြန္းအားေတြ ရလာၾကတယ္။

အလုပ္႐ွာရာမွာ အတက္ၾကြဆံုးကေတာ့ ကိုၿဖိဳးႀကီး၊ ႐ွိသမွ် လိပ္စာ အကုန္ပို႔တယ္၊ စာၿပန္ၿပန္ မၿပန္ၿပန္ ဂ႐ုမစိုက္ဘူး။ ညဆိုင္းလုပ္ရတိုင္း တစ္ညကို ေလးေစာင္ႏွုန္းထားႏွင့္ ေန႔တိုင္းပို႔တယ္ဆိုပဲ။ စင္ေပၚမွာ ႐ွိသမွ် အၿဖဴေတြ အားလံုးကိုလည္း အလုပ္ေတြ႔ရင္ေၿပာဖို႔ အကုန္ေၿပာထားတယ္။ ဒီလိုႏွင့္ သူ႔အခ်ိန္ ေရာက္လာရင္ ဘယ္သူမွ တားမရဘူး ဆိုတဲ့အတိုင္း မႏွစ္က မတ္လမွာ အင္တာဗ်ဴးဖိတ္ခံရတယ္။ ေတြေဝေနတုန္း ရခ်င္ေတာ့ မသြားသြားေအာင္ အေၿခေနေလးေတြက အလိုလိုဖန္းတည္းေပးသလို ၿဖစ္လာေတာ့ သြားဗ်ဴးလိုက္တာ အလုပ္ရသြားတယ္။ အမွန္တကယ္ကေတာ့ လြယ္လြယ္ရခဲ့တာ မဟုတ္၊ ႏွစ္ႏွင့္ ခ်ီၿပီး ကုိယ္ေရးေတြပို႔ စိတ္႐ွည္လက္႐ွည္ ႐ွာေဖြမွ ရခဲ့တဲ့ အလုပ္ဆိုေတာ့ အေတာ္ ေပးဆပ္လိုက္ရတာေပါ့။ ဒါတင္ဘယ္ကမလဲ အလုပ္စလုပ္တာႏွင့္ နာမည္ေကာင္းရေအာင္ ဆုိၿပီး ႀကိဳးစားလုပ္ရေသးေတာ့ အရင္းအႏွီး ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။ အဲဒီလိုႏွင့္ သူလည္း အလုပ္မွာ နာမည္ေကာင္း ရလာေတာ့ ေနရာေပၚလာတာႏွင့္ ႏွစ္႐ွည္လမ်ား ဘာမွမလုပ္ပဲ အခြင့္အေရး ေခ်ာင္းေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း အခန္႔သား အလုပ္ရသြားတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့ရဲ့ ထံုးစံအတိုင္း လြယ္လြယ္ႏွင့္မရ ၿပိဳင္ဆိုင္ၿပီးမွ ရလိုက္တာ။ အခုဆို ကၽြန္ေတာ္အပါဝင္ ကိုဝင္းစိုးေ႐ႊ ကိုေက်ာ္တင့္တို႔ပါ ဒူဘိုင္းမွာ အဆင္ေၿပေနၾကၿပီ။ ကိုၿဖိဳးၾကီးရဲ့ ေက်းဇူးေတြပါ။

ကိုၿဖိဳးႀကီးလို ႀကိတ္ၿပီး ကိုယ္ေရးေတြ တင္တင္ေနတာ ေနာက္တစ္ေယာက္ ႐ွိေသးတယ္။ အဲဒီလူက ကိုၿမတ္မင္း (ခ) သူႀကီး။ သူလည္း ကိုၿဖိဳးႀကီးလိုပဲ ပစ္ေနတာၾကာၿပီ၊ ၿဖစ္ခ်င္ေတာ့ မႏွစ္က သူလည္း အင္တာဗ်ဴး အဖိတ္ခံရတယ္။ သြားေၿဖေတာ့ရတယ္၊ ဒါေပမယ့္ လခက အဲဒီအခ်ိန္က ၂၀၀၀ ဆိုေတာ့ နည္းနည္းအင္ၿပီး ေလးငါးလၾကာမွ သြားလုပ္တာ။ သူ႔အေၿပာအရ ပီစီအမ္အယ္လ္က အပိုဆုေၾကး ေစာင့္ေနတာတဲ့။ သူလည္း အားလံုးအေပၚ သေဘာေကာင္းလို႔ ထင္တယ္ အလုပ္ဝင္ၿပီး သိပ္မၾကာဘူး လခ ၁၀၀၀ ထပ္တိုသြားလို႔ သူ႕ကံၾကမၼာကို ႀသခ်ၾကတယ္။ သူ႔ရဲ့ ပထမ အေခါက္မွာပဲ အလုပ္ေနရာေတြ ထပ္ေပၚလာတယ္။ အလုပ္ကလည္း မထြက္ရေသး အားလံုးကိုလည္း ကူညီခ်င္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သံုးေယာက္ကို စီစဥ္ဖို႔ အကူအညီေတာင္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလည္း တက္တက္ၾကြၾကြ ကူညီေတာ့ ၿမန္မာၿပည္မွာ အင္တာဗ်ဴဖို႕ကိစၥ အားလံုး အဆင္ေၿပသြားတယ္။ ဒီေနရာမွာ ကံၾကမၼာအေၾကာင္း နည္းနည္းေၿပရရင္ အခုရသြားတဲ့ ဦးကိုကိုႀကီးႏွင့္ ကိုမ်ိဳးမင္းထြဋ္႕တို႔ရဲ့ ကံၾကမၼာက အေတာ့ကို ထူးၿခားတယ္။ ဦးကိုကိုႀကီးဆို အသက္ႀကီးၿပီ ဆိုၿပီး မထည့္ေပးခ်င္ၾကဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ကို ေပးထားတဲ့ ကိုယ္ေရးကလည္း ႐ွိေနေတာ့ ေနာက္ဆံုးမိနစ္မွ ထည့္ေပးလိုက္တာ။ ကိုမ်ိဳးမင္းထြဋ္႕ကေတာ့ သူမလုပ္ခ်င္ေသးဘူး၊ ပလက္ေဖါင္းမွာ အေတြ႔ၾကံဳ ယူခ်င္ေသးတယ္ ဆိုၿပီး ကုိယ္ေရး ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မပို႔ေပးလို႔ ကိုဝင္းစိုးေ႐ႊခမွ်ာ ပဲခူးအထိ ဖုန္းဆက္ေတာင္းေတာ့မွ ေနာက္ဆံုးမိနစ္မွာ ေရာက္လာတယ္။ အဲဒါႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေနာက္ဆံုးမိနစ္မွ ထည့္ေပးလိုက္ရတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ရမယ္လို႔ လံုးဝ မထင္ထားဘူး။ တၿခား ေဟာ့တဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိေတာ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ ကံၾကမၼာကိုက ဖန္လာေလေတာ့ ေနာက္ဆံုး ရသြားၾကတာေပါ့။ ကိုမိုးေဇာ္လြင္ႏွင့္ ေနာက္တစ္ေယာက္လည္း မၾကာမွီ ဒူဘိုင္းကို ေရာက္လာၾကေတာ့မယ္။ ကိုၿမတ္မင္းရဲ့ ေက်းဇူးေတြေပါ့။

အဲ..အခုေနာက္တစ္ေယာက္ ေပၚလာၿပန္ၿပီ၊ သူ႔နာမည္က ကိုေက်ာ္သူလင္း။ ကိုေက်ာ္သူလင္း အလုပ္႐ွာတာ နည္းနည္း ထူးၿခားတယ္၊ သူက စကၤာပူမွ စကၤာပူ၊ စလံုးကို ကိုယ္တိုင္ အေခါက္ေခါက္သြားၿပီး အလုပ္႐ွာတာ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အဆင္ေၿပသြားတယ္။ သူလည္း ရဲတံခြန္က လူေတြကို ကယ္ထုတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတာ အခု ႏွစ္ေယာက္ အဆင္ေၿပေတာ့မယ္ ၾကားတယ္။ အၿခားသူေတြအတြက္ အလားလာေကာင္းေတြလည္း ႐ွိေနေသးတယ္ၾကားတယ္။

အခုဆိုရင္ ကိုေအာင္ေက်ာ္ဦး၊ ကိုၿမင့္လြင္၊ ကိုသက္ေ႐ႊတို႔လည္း ကိုခင္ေမာင္လြင္ေနာက္ ထပ္လိုက္သြားၾကၿပီ။ ကိုေစာမင္းဦးလည္း ကယ္တင္႐ွင္ ေတြ႔လို႔ မေလးကို အလုပ္ သြားလုပ္ေတာ့မယ္။ ေနာက္ထပ္ သူရဲေကာင္းေတြ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ေပၚလာအံုးမလဲ မသိ၊ အခုလက္႐ွိ သူရဲေကာင္းေလးေယာက္ ၿဖစ္တဲ့ ကိုခင္ေမာင္လြင္၊ ကိုၿဖိဳးေဝေအာင္၊ ကိုၿမတ္မင္း၊ ကိုေက်ာ္သူလင္း တို႔ကို အားလံုးကိုယ္စား ေက်းဇူးတင္႐ွိရင္း ဒီေနရာကေန ဂုဏ္ၿပဳလိုက္ပါရေစလားဗ်ာ။

*******

ေပါက္ကရအေတြးစမ်ား

********

အာသီသ
********

မနက္မိုးလင္း အိပ္ရာထ မ်က္ႏွာသစ္လိုက္တာႏွင့္ ပထမဦးဆံုး ေတြ႔ရတာက ကုိယ္႔ရဲ့မ်က္ႏွာ။ အရင္တုန္းကေတာ့ သိပ္ၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာ မၾကည့္မိ၊ မ်က္ႏွာပဲသစ္ၿပီး လုပ္စရာ႐ွိတာပဲ ဆက္တိုက္ဆိုသလို လုပ္လိုက္တာပဲ။ ကိုယ္စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဒီမ်က္ႏွာၾကီးက ဒီအတိုင္းပဲ ထင္ေနတာေပါ့။ တေန႔က သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ေက်ာင္းသားဘဝတုန္းက ႐ိုက္ထားတဲ့ ဓါတ္ပံုကို ပို႔ေပးလို႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ွ ငယ္႐ြယ္ႏုပ်ိဳတဲ့ ကၽြန္ေတာ့ရဲ့ မ်က္ႏွာကို ၿမင္လိုက္မွ အား….ေၿပာင္းလဲၿခင္းေတြ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ အခုခ်ိန္ထိ ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ အုိတယ္လို႔ကို မထင္ေသးဘူး။ အေတြးအေခၚ ေတြကေတာ့ အသက္အရြယ္ႏွင့္ လိုက္ဖက္ေၿပာင္းလည္း လာေပမယ့္ ကိုယ္႔ရဲ့႐ုပ္ခႏၶာ ကိုေတာ့ ေၿပာင္းလည္းလာတယ္ ဆိုတာ မသိစိတ္က မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနတယ္ ထင္တယ္။

အခုႏွစ္ေတြအတြင္း အေဖလည္းဆံုး အမ်ိဳးထဲမွာလည္း ဆံုးပါးမႉ႔ေတြၢ ႐ွိေနဆိုေတာ့ မၾကာခဏ ဆိုသလိုပါပဲ ကိုယ္အခု ဘယ္ခရီး ေရာက္နၿပီလည္း ဆိုတာ ေတြးၾကည့္မိတယ္။ အထူးသၿဖင့္ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္းသက္လြန္းတဲ အိပ္ရာဝင္ခ်ိန္မွာဆို ေသၿခင္းတရားအေၾကာင္း မေတြးပဲ အလိုလို ေခါင္းထဲ ေရာက္ေရာက္ေနတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါဆို ငါေသရမွာပါလား ဆၿိုပီး ေၾကာက္တဲ့စိတ္က ဝင္ဝင္လာတယ္။ ၿပန္ဆင္ၿခင္လိုက္ေတာ့ ေအာ္…အားလံုးဒီလမ္း သြားရမွာပဲေလ ဆိုၿပီး ေတြးပစ္လိုက္ေပမယ့္ ကိုယ္ရေနတဲ့ အေၿခေန မိသားစု စည္းစိမ္(စကားၿဖစ္သာေၿပာတာပါ)စတ့ဲ အရာေတြေပၚမွာ တပ္မက္တဲ့ စိတ္က ႐ွိေနေလေတာ့ ငါ့ပစၥည္း ငါ႔ဥစၥာ ဆိုတဲ့ အတၱအစြဲအလန္းက ဒီလူ႔ေလာကထဲကေန ထြက္သြားဖို႔ လံုးဝကို အားမေပးဘူး ၿဖစ္ေနတယ္။ ဆရာေတာ္ၾကီးေတြ ေၿပာေၿပာေနတဲ့ မိုက္ခ႐ိုစကၠန္အလိုက္ ေၿပာင္းလည္းေနတယ္ ဆိုတဲ့ ႐ုပ္နာမ္သခၤါရ သေဘာတရား ေတြကို အထင္းသား ၿမင္ေနရတယ္။

တက္လုိက္ က်လိုက္ နိမ့္လိုက္ ၿမင့္လိုက္ႏွင့္ မတည္ၿမဲတဲ့ ၿဖစ္တည္ၿခင္းေတြေအာက္ အလူးလဲ ခံရင္း ေလွ်ာက္လာခဲ့တဲ့ခရီး တစ္ဝက္က်ိဳးၿပီေပါ့။ အမွန္တကယ္က ေအာင္ၿမင္မႉ႔တို႔ ႐ႉံးနိမ္႔မႉ႔တို႔ ဆိုတာ ဘာမွ အဓိပၸါယ္မ႐ွိသလုိပဲ ခံစားရေတာ့တယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္၊ သူမ်ားထက္ အသာရမွ၊ သူမ်ားထက္ ေအာင္ၿမင္မွ၊ သူမ်ားထက္ ပို႐ွာႏုိင္မွ စားဝင္အိပ္ေပ်ာ္သူ။ အသိထဲကပဲၿဖစ္ၿဖစ္ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲကပဲ ၿဖစ္ၿဖစ္ ကိုယ့္ထက္ သာသြားတယ္လို႔ ၾကားလိုက္ရလို႔ကေတာ့ စိတ္ထဲ ဘယ္လိုမွ ေနလို႔မေကာင္း၊ ငါညံ့လိုက္တာ ငါအစြမ္းအစ နည္းလိုက္တာ ဆိုတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အၿပစ္တင္တဲ့ စကားလံုးေတြပဲ ပ့ဲတင္ထပ္ေနေတာ့တယ္။ အမွန္ကလည္း အဲလိုမ်ိဳး စိတ္ဓါတ္႐ွိခဲ့လုိ႔ ၾကိဳးစားရင္းကေန ဒီလို ၿဖစ္လာတယ္ ဆိုတာေတာ့ ၿငင္းလို႔မရ။ ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ အဲဒီစိတ္ေတြဟာ ကိုယ္႔ကို ဒုကၡေပးလြန္းတယ္ ဆိုတာ ေတြးၾကည့္ရင္း သေဘာေပါက္လာတယ္။ လူဆိုတာကလည္း လိုအပ္ခ်က္ေတြကမ်ား ရေလလိုေလ အိုတေစၦပဲ ဆိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ေက်နပ္တဲ့အခန္း မေရာက္ႏုိင္ဘူး။ ရဲတံခြန္မွာ ေနတုန္းကေတာ့ ၃၀၀၀ ေလာက္ရတဲ့ အလုပ္ရရင္ ေတာ္ပါၿပီဆိုၿပီး အခုရေတာ့လည္း သူမ်ားေတြ ပိုရေနၾကတာ ေတြ႔ၿပန္ေတာ့ ပိုလိုလာခ်င္ၿပန္ေရာ၊ ဒါႏွင့္ပဲ ပိုေကာင္းတဲ့အလုပ္ ႐ွာဖို႔ ၿပင္ဆင္ခန္း ဖြင္႔ရၿပန္ေရာ။ ဘယ္ေတာ့မွ ၿပီးႏုိင္မယ့္ ဇာတ္လမ္း ဟုတ္ပါဘူး။

ဒုတိယအ႐ြယ္ မေရာက္တေရာက္မွာ ခံစားရတဲ့ တတိယေဝဒနာေၾကာင့္ ဆက္လက္႐ွင္သန္ရမယ္႔ ခရီးတဝက္အတြက္ ဘာေတြၿပင္ဆင္ ရည္႐ြယ္ခ်က္ထား လုပ္ကိုင္ရမလဲဆိုတာ သိေနေပမယ့္လည္း က်င့္သားရၿပီးသား အထာက်ၿပီးသား စိတ္ကို ၿပဳၿပင္ဖို႔အတြက္ေတာ့ အခ်ိန္အေတာ္ ယူရအံုးမယ္။ ငယ္႐ြယ္ခ်ိန္တုန္းက ထက္သန္တဲ့စိတ္ေတြဟာ အခုေတာ့ ေတြေဝတတ္တဲ့ စိတ္ေတြအၿဖစ္ ေၿပာင္းလဲသြားတာ အံ့ႀသစရာပဲ။ ပထမ ခရီးတဝက္ကေတာ့ ပညာ႐ွာ ၾကင္ရာ႐ွာ ပိုက္ဆံ႐ွာတာေတြႏွင့္ ကုန္ဆံုးသြားပီ။ က်န္တဲ့ သက္တမ္း တဝက္ကို (အၿပည့္ေနရဖုိ႔ ကံပါလာေသးတယ္ ဆိုရင္ေပါ့) ဘာအတြက္ အသက္ဆက္႐ွင္ရမလဲ ဆိုတာ စဥ္းစားခ်င့္ခ်ိန္ဖို႔ အခ်ိန္တန္ေနၿပန္ၿပီ။ ဦးတည္ခ်က္ မ့ဲေနတာကေတာ့ အမွန္၊ တစ္ခုခုကို တစိုက္မွတ္မွတ္ က်ိဳးစား လုပ္ကိုင္ခ်င္စိတ္ေတြ ေပ်ာက္ဆံုးေနေလရဲ့။ ပုိက္ဆံ ရေနတာကို ၿပီးၿပည့္စံုၿပီလို႔ပဲ မသိစိတ္မွာ ထင္မွတ္ထားပံုရတယ္။ အၿပည္႔အဝ အသံုးခ်ေပးရမယ့္ ဦးေႏွာက္လည္း နားခ်ိန္ေတြ ပိုရေနသလိုပဲ။

ကိုယ့္ဆႏၵႏွင့္ဘဝ တစ္ထပ္ထည္း မက်ေပမယ့္လည္း ရေနတဲ့ လက္႐ွိဘဝက မွီခိုေနသူေတြရဲ့ ဆႏၵႏွင့္ တစ္ထပ္ထည္းနီးပါး က်ေနေတာ့လည္း သူ႔ဆႏၵ ကိုယ့္ဆႏၵပဲေပါ့။ သူတို႔ေတြ အရိပ္ရဖို႔ ကိုယ္ေနပူ ခံရေနေပမယ့္ ကိုယ္႔အရိပ္ေအာက္မွာ ေအးခ်မ္းေနၾကတယ္ ဆိုေတာ့ အပူခံရက်ိဳးနပ္သလို ကိုယ္႔ကိုကိုယ္လည္း ေက်နပ္မႉ႔ အၿပည့္ရပါရဲ့။ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ေလ ေလာကၾကီထဲမွာ ကိုယ့္ရဲ့ တႏိုင္တပိုင္ တာဝန္ေလး ေက်ေနတာကိုက လူၿဖစ္ရက်ိဳး နပ္ေနေသးတယ္ ထင္တာပဲ။ အားလံုးဟာ တစ္ေန႔ ကိုယ့္လမ္း ကိုယ္သြားရမယ္ ဆိုေပမယ့္ ကံၾကမၼာ ပါလာလို႔ ဒီဘဝ တခဏတာအတြင္း ေဆြမ်ိဳးရင္းေတြ ၿဖစ္ေနခ်ိန္ ကိုယ္တာဝန္က်တဲ့ အပိုင္းကို အေကာင္းဆံုး လုပ္ေပးလိုက္ရေတာ့ သံသရာေႀကြး နည္းသြားတာေပါ့ေလ။ ပ်ံသန္းရင္း ေသဆံုးရတဲ့ ငွက္ကေလးေတြလိုပဲ ခရီးတစ္ဝက္ေ႐ွ႕ဆက္ သြားရေတာ့မယ္။

***************

ဂလိုဘယ္..ခ်န္ပီယံ

ဓါတ္ပံု-ကိုၿမတ္မင္းေပးပို႔သည္

**********

အာသီသ

**********

သီတင္းေတြေတာ့ ၾကားေနရတယ္၊ ကာရကံ႐ွင္ေတြ ေမးၾကည့္ေတာ့လည္း ဟုတ္တယ္တဲ့။ မန္ေနဂ်ာ ရာထူးေတြ ၿမန္မာေတြရကုန္ၿပီ။ ဘာမွ မနာလိုစရာ မ႐ွိ၊ ကိုးႏွစ္ေလာက္ ရင္းႏွီးထားၾကတာ တစ္ခုခုေတာ့ ၿဖစ္သင့္ေနၿပီ။ ၿဖစ္သင့္တာ ၾကာလည္း ၾကာၿပီပဲ။ ဒါေပမယ့္ သိၾကတဲ့အတိုင္း ပဲထ႐ိုနစ္မွာ မၿဖစ္ႏိုင္တဲ့ ကမၻာ့ခ်န္ပီယံ ဆိုတဲ့ အိမ္မက္ဆိုးၾကီးက လြဲရင္ က်န္တာေတြအတြက္ ဘာအစီအစဥ္မွ ႐ွိပံုမရ။ ၿမန္မာမႉ႕ ၿပဳဖို႔အေရး ေမးလိုက္တိုင္း လုပ္ေနပါတယ္၊ စီစဥ္ေနပါတယ္၊ လာပါေတာ့မယ္လို႔ ေၿပာေၿပာေနတာ အေထြေထြမန္ေနဂ်ာေတြ၊ မန္ေနဂ်ာေတြသာ ကိုဝင္းစိုးေ႐ႊ အလုပ္ထြက္စာထဲမွာ ေရးထားသလို ရာထူးေတြတက္ၿပီး ေ႐ြ႕သြားၾကတယ္၊ ဘာမွၿဖစ္မလာဘူး။ သူတို႔လက္ထက္ က်မွ လုပ္လုိက္ရတဲ့ အကဲၿဖတ္ စစ္တမ္းေတြ၊ ဘာအတြက္လည္းေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာမသိ၊ ေပၚလစီအရသာ လုပ္ေနၾကတာ အထက္က လူေတြကလည္း ဆင့္ကဲဆင့္ကဲ အထက္က ခိုင္းတာေတြသာ ကုိယ့္ရဲ့ ေကပီအုိင္ ၿပေကာင္းေအာင္ ဟုတ္တာေတြေရာ မဟုတ္တာေတြေရာ စြတ္စက္လုပ္၊ ဘာေႀကာင့္လုပ္ရလည္း ဆိုတဲ့ အႏွစ္သာရ ေခါင္းထည္းမ႐ွိဘဲ ေမးလိုက္တိုင္း အထက္ကခိုင္းလို႔ ဆိုတဲ အေၿဖေတြပဲ ရေနေတာ့ ဒီလူေတြ အလုပ္လုပ္တာကမွ ကိုယ့္အတြက္ ကိုယ္လုပ္ေနတယ္ ဆိုတာ ပိုေပၚလြင္ေနတယ္။

အေတြ႔အၾကံဳအရ ေၿပာရရင္ ေအာက္ေၿခမွာပဲ ေနဖူးခဲ့လို႔လားေတာ့ မသိ၊ သူတို႔ ခန္႔ထားတဲ့ မေလးေတြ၊ မက်ီးသီးေတြ၊ အၿဖဴေတြဟာ တစ္ေယာက္မွ အထင္ၾကီးစရာ မ႐ွိ၊ ဆရာတပည့္ ေမြးတတ္တဲ့ အက်င့္ေလးေတြကလည္း လူ႔သဘာဝအတိုင္း ႐ွိေနေလေတာ့ ဟုတ္ဟုတ္ မဟုတ္ဟုတ္ မန္ေနဂ်ာ ၿဖစ္ပီ ဆိုတာႏွင့္ကို ေခါင္းညိမ့္တတ္တဲ့ ေတာက္တဲ့ကေလးေတြ ေခၚလာၿပီး အလုပ္ေပးပါေတာ့တယ္။ တကယ္တမ္း အလုပ္လုပ္တဲ့ ခါက်ေတာ့ မနက္မိုးလင္း အစည္းအေဝး မွာ သူမသာကိုယ္မသာ မန္ေနဂ်ာေတြ ေပါက္တတ္ကရ ေမးလာလတံ့ေသာ ေမးခြန္းေတြအတြက္ ေနာက္ကေန ေၿဖဆိုၿပင္ဆင္ ေပးရတာကိုက ordeal ပဲ။ Specific gravityဆိုတဲ့ ဂဏာန္းေနာက္မွာ ယူနစ္ပါမလာလို႔ ဆိုၿပီး လာဆရာၾကီးလုပ္လို႔ စိတ္ထဲ ၾကိတ္ရယ္ေနရတဲ့ အခါမ်ိဳးေတြ နည္းမွမနည္းပဲ။ ႐ွင္းၿပတာေတာင္မွ ဒါဆို ယူနစ္က ဘာလည္းဆိုၿပီး သံုးခါေလာက္ ထပ္ေမးေသးတယ္။

မွတ္မိပါေသးတယ္ တခါက ေကပီအုိင္ေတြ လုပ္ၾကလုပ္ၾကႏွင့္ အရည္မရ အဖတ္မရေတြႏွင့္ အံုးအံုးၾကက္ ဆူညံေနတာ။ တကယ့္ကို ရီရတယ္ ေရးလိုက္ၾကရတာ ေလၾကီးမိုးၾကီးေတြ၊ မန္ေနဂ်ာေတြ သေဘာေတြက်လို႔။ ေၿခာက္လၾကာ ၿပန္ဆန္းစစ္ေတာ့ ဘယ္သူ႔မွ ဘာမွ ကိုယ့္အလုပ္ထက္ ပိုခၽြန္ၿပီး လုပ္ထားတာ ဘာမွမ႐ွိဘူး။ စဥ္းစားၾကည့္ေလ ငါးက်ပ္ပဲ ေပးထားတာ ဘယ္သူက တဆယ္ဖိုး ပိုလုပ္မလဲ၊ အဲ..လုပ္လည္း တစ္ခါေပါ့ ဘာအက်ိဳးအၿမတ္မွ မလာရင္ ဘယ္သူက ဆက္လုပ္အံုးမွာလည္း။ ကိုယ္ေရးထား တာေတြက ၾကီးၾကပ္ေရးမႉး လုပ္ရမယ့္တာဝန္ေတြ၊ ဒါေတြကိုယ္လုပ္ရင္ ကြိဳင္ကုန္မွာေပါ့။

အခုလည္းၾကည့္ေလ တကယ္တမ္း ေပးသင့္ ေပးထိုက္တာက ေအာက္ေၿခမွာ၊ ေခါင္းေတြ ၾကီးၾကပ္ရာထူးေတြ ႏွင့္ သင့္တင့္ေလွ်ာက္ပတ္တဲ့ လခ၊ ေအာက္ေၿခမွာ မေက်နပ္လို႔ အလုပ္ေတြထြက္ၾက ေအာ္ေနၾကတာ ဘာမွမလုပ္ပဲ မဆီမဆိုင္ မေရာင္ရာ ဆီလူးၿပီး သကာလ ၾကားထဲက ေနရင္းထိုင္ရင္း တစ္ခ်ိဳ႕က ကံေကာင္းသြားတယ္။ ဒီလိုေၿပာလို႕ ခြဲၿခားေတြးတယ္လို႔ မထင္လိုက္ပါႏွင့္ ဘယ္သူဘာရရ အားလံုးဟာ သူငယ္ခ်င္းေတြပဲမို႔ သင့္ေတာ္ပါတယ္။ ဒါေပသိ ရသင့္ရထုိက္တဲ့ လူေတြ ပါမလာလို႔ နည္းနည္း ပိုၿပီး ပညာၿပဖို႔ လိုလာၿပီထင္လို႔ပါ။ ၿမန္မာမႉ႔ၿပဳမယ့္ အစီအစဥ္ ေရေရရာရာ မ႐ွိလို႔ ေမးလာရင္ အေလွ်ာက္ေကာင္းေအာင္ မန္ေနဂ်ာရာထူးေတာင္ ေပးထားၿပီးၿပီလို႔ ေၿပာလို႔ရေအာင္ လုပ္ခ်လိုက္တာ ထင္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ေၿပာႏုိင္လည္း ဆိုရင္ ၿမန္မာ့ေရနံမွာ နည္းနည္းေပါက္ေရာက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ႐ွိပါတယ္။ တခါက ၾကံဳၾကိဳက္လို႔ ၿမန္မာမႉ႔ ၿပဳမယ့္အစီအစဥ္ ဘယ္လိုလည္းလို႔ သူက ပီစီအင္မ္အယ္လ္က အရာ႐ွိကို ေမးေတာ့ ကိုအန္ဒီႏွင့္ ကိုအက္ဒဝကို ရည္ညြန္းၿပီး မန္ေနဂ်ာ ရာထူးေတြေတာင္ ခန္႔ထားၿပီးၿပီ ဆိုၿပီးေတာ့ ၿပစားသြားတယ္။ အခုလည္း လူေတြ တန္းစီထြက္ေနၾကလို႔ အေထာင္း သက္သာေအာင္ လုပ္ခ်လိုက္တာ ၿဖစ္မယ္။ အမွန္တကယ္က သူတို႕ဘာမွ မလုပ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး ဆိုတာ သူတို႔ သိေနတယ္။

တဖက္မွာက်ေတာ့ ရာထူးတိုးတိုင္းလည္း ကံေကာင္းတယ္ ဆိုလို႔ မရၿပန္ပါဘူး၊ အားလံုးသိၾကမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ့တုန္းက ႐ံုးမွာ ၿဖိဳးႀကီးေနရာ ဝင္ဖို႔ ေခၚေၿပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ကမ္းလြန္မွာ ပိုက္ဆံပိုရေၾကာင္း အဲဒီထက္ပိုရရင္ ေၿပာင္းမွာၿဖစ္ေၾကာင္း ေၿပာေတာ့ ၅၀ ပဲ ပိုရမယ္ ဆိုလို႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထြက္ဖို႔႐ွိတာႏွင့္ ေဆာရီးလုပ္ၿပီး ေနၿမဲအတိုင္းပဲ ဆက္ေနလိုက္တယ္။ ၿဖိဳးၾကီးလို လူေတာင္ အလုပ္မ်ားလြန္းလို႔ နားရက္မ႐ွိ လုပ္ရတာ မေနႏုိင္လို႔ ထြက္ေၿပးတာ မိသားစု ႐ွိတဲ့ ကၽြန္ေတာ့အတြက္ ပိုဆိုးတာေပါ့။ သူတို႔က နာမည္အၾကီးၾကီး တပ္ေပးလိုက္တာ အဲဒီ နာမည္ႏွင့္ အကိုက္ လုပ္ရတယ္။ တခါတေလ ပိုေတာင္ပိုေသး။ အဲဒီေတာ့ ရာထူးတိုးတဲ့ လူေတြအေနႏွင့္ ဆုတ္လည္းစူး စားလည္းရူး အေၿခေနမွာေပါ့။ ရာထူး မယူၿပန္ေတာ့လည္း သူမ်ားယူသြားမွာစိုး၊ ယူၿပန္ေတာ့လည္း ဘာမွာ မယ္မယ္ရရ သူမ်ားထက္ပိုမရ၊ ရာထူူူးရတာကိုက ကံထူး႐ွင္လို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ဒီအသိုင္းအဝိုင္းမွာ အလုပ္လုပ္ရတာကိုက ဘဝပဲ။

ေနာက္တစ္ခု ရင္နာစရာ ပိုေကာင္းတာက ကိုယ္႔တိုင္းၿပည္မွာ ေနရာ႐ွိပါလွ်က္ႏွင့္ တိုင္းၿပည္ကေနထြက္ အပင္ပန္းခံ ပိုက္ဆံ႐ွာရၿပီး ၿပည္တြင္းမွာ အေၿခအေန မေပးလို႔ တိုင္းၿပည္အၿပင္ထြက္ အလုပ္လုပ္ေနရတဲ့ ကုလားေတြက ေနရာဝင္ယူထားေတာ့ အရင္တုန္းကလို technical transfer အတြက္ဆိုရင္ေတာ့ မေၿပာပါဘူး၊ အခုကိုယ့္ေနရာလည္း ေပးရတယ္ technicalလည္းကိုယ္ကပဲ ေပးရတယ္ဆိုေတာ့ မိေအးႏွစ္ခါနာ ၿဖစ္ေနတာေပါ့။ အဲဒါ ဘယ္သူ႔မွာ တာဝန္႐ွိတယ္ ဆိုတာေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာမသိ၊ ဗမာေတြ ခံစားေနရတာကိုေတာ့ ကုိယ္တိုင္ ခံစားခဲ့ရလို႔ သိခဲ့ရၿပီ၊ ေခါင္းေဆာင္ဆိုတဲ့ ကုလားေတြကေတာ့ ေယာင္လည္လည္၊ ပညာလည္းသင္ ပိုက္ဆံလည္း တန္ရာတန္ေၾကးရ၊ ဗမာေတြက သင္လည္းသင္ေပးရ ခိုင္းတာလည္း လုပ္ေပးရ ပိုက္ဆံက်ေတာ့ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ေစ်းႏူန္းေတာင္ ေက်ာ္ေနၿပီဆိုၿပီး ေစ်းနိမ္ေပးႏွင့္ အေတာ္ခံရခက္တဲ့ အိမ္ေပၚတက္ တံေတြးေထြးခံရတဲ့ အၿဖစ္ပဲ။ ပိုဆိုးတာက ဒီေကာင္ေတြ ဒီကေန ထြက္ဖို႔ အၿဖစ္မ႐ွိပါဘူး၊ ေဟာင္ဖြာ ေဟာင္ဖြာ လုပ္ေနတာပါဆိုတဲ့ အေၿပာမ်ိဳးေတြ၊ ထြက္ခ်င္ရင္ ထြက္ၾက လုပ္မယ့္လူေတြ တန္းစီေနတယ္၊ အခုေတာင္ ေလွ်ာက္လႊာေတြ မ်ားလြန္းလို႔ ဖတ္ေတာင္မဖတ္ႏုိင္ဘူး ဆိုတဲ့ အေၿပာမ်ိဳးေတြႏွင့္ ဘဝင္ၿမင့္ေနတဲ့ မန္ေနဂ်ာေတြ၊ ကပ္ဖားယပ္ဖား လုပ္ေနၾကတဲ့ ပြဲလန္႔ဖ်ာခင္းမယ့္ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္းေတာင္ တစ္မူးသာရ မနာလို ဝန္တိုစိတ္႐ွိၾကတဲ့ ကပ္ပါးေတြရဲ့ လက္ထဲမွာ ဘယ္လိုလုပ္ လူမ်ိဴးေကာင္းစားေရးဝါဒ ႐ွင္သန္ ေပါက္ဖြားပါ့မလဲ။ ဘာမွအလုပ္မလုပ္ပဲ ေဆးလိပ္ေသာက္ ေကာ္ဖီေသာက္ လုပ္ေနတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လို လူမ်ိဳးကိုေတာင္ အလုပ္မၿဖဳတ္ရဲ၊ ေယာင္လည္လည္ ကုိဝင္းလြင္တပည့္က ေခါင္းတက္ၿဖစ္လိုၿဖစ္ႏွင့္ အေတာ့ကို ရီခ်င္စရာေကာင္းတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္မူ႔ ပံုစံပါပဲ။ ဒီလိုပံုစံႏွင့္ ဒီပလက္ေဖါင္းၾကီး ဒီေလာက္ခံတာ ဗမာေတြ အေတာ့ကို ခႏၶီပါရမီႏွင့္ ၿပည့္စံုေနလို႔ပဲ။

အခု ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဂလိုဘယ္ ခ်န္ပီရံေလာင္းရဲ့ အလားလာကို trendတင္ၿပီးၾကည့္ေနတာပဲ ေကာင္းပါတယ္ေလ။

***************

ကဲလိုက္ၾကစို႔....

*********

အာသီသ

*********

ပန္းပိေတာက္ေတြ..ေ႐ႊရည္လူး
ငုဝါေတြ..တြဲေလာင္းက်
အလွၿခင္းရယ္..ၿပိဳင္ေနၾကတဲ့
ခ်ိန္ခါဤသမယ..
ေရာင္စံုခ်ယ္တဲ့…အနာဂတ္ေလးမ်ား
ကခုန္ၿမဴးတူးၾက
အသာခ်ထား..ေဘးမွာခဏ
အေရာင္ဆိုးထားတဲ့..လူ႔ဒုကၡ
ေတြးပါႏွင့္ေလ..ဟိုဒီအေၾကာင္း
တို႔ရင္မွာ..သာေစေၾကာင္း
ေလာင္းလိုက္ပါ….အေပါင္း

***********

မဂၤလာေဆာင္ရေအာင္..အခ်စ္ေရ

*********

အာသီသ

**********

ေဟာင္ေကာင္မင္းသားႏွင့္မင္းသမီးလို႔ မထင္လိုက္ပါႏွင့္ အဲဒါ ရဲတံခြန္က ကရိယာဆရာ ကိုရဲမ်ိဳးေက်ာ္တို႔ အတြဲပါ။ ကိုရဲမ်ိဳးေက်ာ္ ရဲတံခြန္ေရာက္တာ မၾကာေသးေပမယ့္ သူ႔ရဲ့ ေနထိုင္ေပါင္းသင္းမႉ႔ ပံုစံက ႐ိုး႐ွင္းၿပီး အားလံုးအေပၚ ေလးစားသမႉ႔ ႐ွိတဲ့ ပ႐ိုတိုေကာႏွင့္ဆိုေတာ့ လူတိုင္းႏွင့့္ အခ်ိန္တိုအတြင္း ခင္မင္ရင္းႏွီး သြားတာေပါ့။ အထူးသၿဖင့္ ၿခေသၤ့ေတြ အမ်ားႀကီး႐ွိတဲ့ လွ်ပ္စစ္ဂူထဲမွာေတာင္ အဆင္ေၿပေအာင္ ေနထုိင္ၿပီးမွ သူပိုမိုအားသန္ရာ ကရိယာကို ေၿပာင္းေ႐ႊ႕သြားတာပါ(အမွန္တကယ္က ဘိုၾကင္ မနားတမ္း စကားေတြ ေၿပာလြန္းလို႔ နားၿငီးတာ မခံႏုိင္ေတာ့လို႔)။

သိပ္မၾကာေတာ့ပါဘူး ေနာက္တစ္တြဲ ထပ္လာအံုးမွာ။ ကိုေစာမင္ဦးတို႔ အတြဲေလ။ ကိုေစာမင္းဦးႏွင့္ သိစက ေစာမင္းဦးဆိုေတာ့ ကရင္ပဲေပါ့။ ကိုေစာေအာင္ေက်ာ္ဦးတို႔ ကိုေစာေအာင္ေသာ္တို႔လိုပဲထင္တာ၊ အဲ...ဘယ္ဟုတ္မလဲ သူက နာမည္သာေစာတာ လူက မေစာဘူးတဲ့၊ အဲဒါေနာက္မွသိရတာ။ ဒါေပမယ့္ သူလည္း ဓါတ္သက္ပါသြားတာ အခု ကရင္မေလးႏွင့္ မဂၤလာေဆာင္ေတာ့မွာတဲ့။ ကိုေစာမင္းဦးရဲ့ အမ်ိဳးသမီးက ကိုေစာမင္းဦးအေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းမသိေသးလို႔ ယူတာၿဖစ္မယ္။ ဘာေၾကာင့္လည္း ဆိုေတာ့ ဘိုေစာဟာ ”အသစ္”လူ။ ကင္မရာတို႔ ဖုန္းတို႔ဆို ၆လေလာက္ပဲ သံုးတာ။ အၿမဲတမ္း ေမာ္ဒယ္ အသစ္ေလးတြကိုပဲ စိတ္ထဲ စြဲေနတတ္သူ။ (နည္းနည္းေတာ့ ဖြလိုက္ရမွ..ဟီး.ဟီး)

သူတို႔ေတြ မဂၤလာေဆာင္တာ ၾကည့္ၿပီး ကိုယ္ေဆာင္တုန္းက အၿဖစ္အၿပစ္ကေလးကို သြားသတိရတယ္။ မဂၤလာမေဆာင္ခင္ မိန္းမသြားေတာင္းေတာ့ သိတဲ့အတိုင္း တ႐ုပ္ေတြက ဟိုဟာပါရမယ္ ဒီဟာပါရမယ္ႏွင့္ အေတာ့ကို ညွိယူရတယ္(အေရးႀကီးတဲ့ဟာ..ပါမပါေတာ့ ဘယ္သူမွ လာမၾကည့္ၾကဘူး..ဟဲဟဲ)။ သူတို႔ဘက္က ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မေလွ်ာ့ေတာ့ မိန္းမယူခ်င္စိတ္ ကုန္ခမ္းသြားတဲ့ အထိပဲ။ ကၽြန္ေတာ့ အယူအဆက အကုန္မခံခ်င္လို႔ မဟုတ္ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ လိုအပ္ခ်က္ေတြက တစ္အိုးတစ္အိ္မ္ ထူေထာင္မယ့္ သူေတြအတြက္ ဘာမွအက်ိဳးမၿပဳ ၊ မဂၤလာေဆာင္လည္း ၿပီးေရာ ဝက္ေမြးရမယ့္ကိန္း ဆိုက္မယ့္အၿဖစ္။ ကံေကာင္းသြားတာက ကၽြန္ေတာ္ယူမယ့္မိန္းမက ညိွမရရင္ ဒီအတိုင္းပဲ လိုက္သြားေတာ့မယ္ ဆိုမွ အားလံုးၿပီးဆံုးသြားတယ္။ ဒါေတာင္ ညေနခင္းဧည့္ခံပြဲမွာ အရက္တိုက္ေရး မတိုက္ေရး ေတာ္ေတာ္အေၿခအတင္ ၿဖစ္လိုက္ေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ့ အယူအဆက ဗုဒၶဘာသာအရ အရက္မတိုက္ခ်င္၊ တ႐ုပ္အယူအဆက အရက္ပါမွ ပြဲၿဖစ္တယ္၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း အေလွ်ာ့ေပး လိုက္ရတာပါပဲ။

ကိုယ္တိုင္ အစဆံုး စီစဥ္ရေတာ့ ဘာ လိုအပ္လိုအပ္ ကိုယ့္ဆီပဲ ဦးတည္လာတာပဲ။ ညေန ဧည့္ခံပြဲ လုပ္ေနတုန္း အရံဝိုင္းေတြ စီစဥ္ထားလွ်က္ႏွင့္ လာတဲ့လူေတြက မထင္မွတ္ပဲ ပိုမ်ားသြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ့ ခ်စ္ကိုႀကီးမ်ား ၿဖစ္ၾကတဲ့ ဓါတ္ပံုဆရာ ကိုသီဟႏွင့္ ကိုအလိုင္း(ကိုေအာင္ေထြးဝင္း)တို႔အတြက္ ေနရာမရ ၿဖစ္သြားေတာ့ သူတို႔မွာ နာလည္းနာေသး နံလည္းနံေသး ဆိုတဲ့ အၿဖစ္ၾကံဳသြားရတယ္။ သူမ်ားေတြ ေသာက္စား ေနခ်ိန္မွာ သူတို႔က အေမာတေကာ ဓါတ္ပံုလည္း ႐ိုက္ရေသး၊ ဗိုက္ဆာလို႔ စားမယ္ၾကည့္ေတာ့ ထိုင္စရာ ေနရာက အၿပည့္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြဝိုင္းမွာ ဝင္ကပ္စားရတဲ့ ကိန္းဆိုက္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အခမ္းအနား အစီအစဥ္အတိုင္း ေမွ်ာလိုက္ေနရေတာ့ သူတို႔အတြက္ မစီစဥ္ေပးႏုိင္ ၿဖစ္ခဲ့ရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကိုအလိုင္းႏွင့္ ကိုသီဟတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ မၾကည္လင္တဲ့မ်က္ႏွာေတြကို အခုထိၿမင္ေယာင္မိေနေသး။ ဟုတ္လည္းဟုတ္ပါတယ္ေလ ပြဲၿပီးေတာ့ ေတာ္ေတာ့ကို ေတာင္းပန္လိုက္ရတယ္။ အစတုန္းက အသိေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ကၽြန္ေတာ့ကိုလူ႐ုိုးေလး မေသာက္တတ္မစားတတ္လို႔ ထင္ထားပံုရတယ္။ အဲဒီညက ဝုိင္း”ကမ္းေပး”ၾကေတာ့ ေအာင္ရဲဦးေတာ့ သြားၿပီေပါ့ ဆိုၿပီး ေၿပာေနၾကတယ္။ တစ္ဝိုင္ၿပီးတစ္ဝိုင္း လွည့္လည္ ”ကမ္းေပး”လိုက္တာ ဝုိင္းသာဆံုးသြားတယ္ အေၿခမပ်က္ အေနမပ်က္ဆိုေတာ့ အားလံုး အေၿခေနမွန္ သိသြားတာေပါ့။ (ဟဲဟဲ..ဒီလိုပဲ ႐ုပ္တည္ႏွင့္ လုပ္စားေနတာ..)

ခ်စ္ကိုႀကီး ကိုၿမင့္လြင္ ေၿပာေနၾက စကား႐ွိတယ္၊ အခုထိ မွတ္မိေနေသး။ ကိုၿမတ္မင္း မဂၤလာ မေဆာင္ခင္က ပုန္း ၇၀ ကုန္မယ္လို႔ ၿငီးေတာ့၊ တ႐ုပ္မ ယူရင္ initial cost ေတာ့မ်ားတယ္ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ထပ္ထည့္စရာ မလိုဘူးတဲ့။ သူဆိုလိုတာက တ႐ုပ္ေတြက စီးပြား႐ွာတတ္တယ္၊ ယူၿပီးရင္ သူလည္း မယ္တထမ္း စီးပြား႐ွာမယ္ ဆိုေတာ့ ၿပန္လွည့္ၾကည့္စရာ မလိုဘူးေပါ့တဲ့။ ၿမန္မာမကို ယူရင္ အစေတာ့ သိ္ပ္မကုန္ဘူး၊ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ စီးပြားမရွာတတ္ မလုပ္တတ္ႏွင့္ ဆိုေတာ့ အိမ္ေနာက္ေဖး ေပါက္တယ္ေပါ့။ သူဆိုလိုတာကို ေၿပာၿပတာပါ။ ၿမန္မာမေတြ ထဲမွာလည္း စီးပြား႐ွာ ေတာ္တဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိပါတယ္။ ၿမန္မာ အမ်ိဳးသမီးမ်ား စြမ္ေဆာင္႐ွင္ အသင္းေတာင္ ႐ွိေသး။ ဒါေပမယ့္ သူေၿပာတာ ေယဘူယ်အားၿဖင့္ေတာ့ မွန္သလိုလို႐ွိသား။

ကၽြန္ေတာ္တို႔သူငယ္ခ်င္း ကိုမိုးေဇာ္လြင္ မဂၤလာ ေဆာင္တုန္းက ရီစရာ အၿဖစ္အၿပစ္ကေလး တခုကို အခုထိ မွတ္မိေသး။ အဲဒီတုန္းက ကားပိုင္႐ွိတဲ့ ကိုၿဖိဳးႀကီးက ႀကိဳပို႔ လုပ္ေပးတယ္(ကိုမိုးေဇာ္လြင္ ညီမက ေခ်ာတာကိုး)။ ပြဲထြက္ခါလည္းနီးၿပီ ၿပင္ၾကဆင္ၾကႏွင့္ အားလံုး ပ်ာယာခပ္ေနခ်ိန္ သတိုးသား အဝတ္လဲေတာ့ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီ မပါလာလို႔ ၿဖိဳးႀကီးခမ်ာ ညီမေလးမ်က္ႏွာေႀကာင့္ တေခါက္ၿပန္ ေၿပးယူေပးရေသးတယ္။ အလွၿပင္တဲ့ အေခ်ာက္က သေဘာေတြေခြ႔လို႔။ တစ္ခါ ပြဲလည္းထြက္ေရာ အခါေတာ္ပဲ႐ွိေသး မီးၿပတ္သြားလို႔ သတိုးသားႏွင့္ သတိုးသမီးလည္း လမ္းေလွ်ာက္ရင္း တန္းလန္း အခါေတာ္ေပးတဲ့သူလည္း တန္းလန္းႏွင့္ ၅မိနစ္ေလာက္ ေစာင့္လိုက္ရေသး။ မီးၿပန္လာမွ အားလံုး သက္ၿပင္း ခ်ႏုိင္ေတာ့တယ္။ မဟုတ္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ မသိ။ အရံမီးစက္ေတာ့ ႐ွိမလားမသိဘူး။

ကိုလြင္ေမာင္ဦး မဂၤလာေဆာင္တုန္းကေတာ့ စိတ္မေကာင္းစရာ တစ္ခု ႀကံဳလိုက္ရတယ္၊ တၿခားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ ကိုေလးႏုိင္ အမ်ိဳးသမီးရဲ့ အဖိုးတန္လည္ဆြဲ က်ေပ်ာက္သြားတယ္။ ဘိုးဘြားရိပ္သာမွာ ေခါက္တုန္႔ေခါက္ၿပန္ အလူးအလဲ ႐ွာေတာ့လည္း မေတြ႔ေတာ့ဘူး။ ကိုလြင္ေမာင္ဦးလည္း စိတ္မေကာင္ၿဖစ္႐ံုက လြဲလို႔ ဘာမွမတတ္ႏုိင္ ၿဖစ္ခဲ့ရတယ္။

(ကိုရဲမ်ိဳးေက်ာ္..ကိုေစာမင္းဦး..ကိုမိုးေဇာ္လြင္..ကိုလြင္ေမာင္ဦး..ကိုသီဟႏွင့္..ကိုအလိုင္းအမွတ္တရ)

***********

ဧပရယ္မွာ..ငိုၿခင္းစသူမ်ား

*********

ဧပရယ္လို လွပတဲ့ ”လ”ကေလးမွာ ေလာကႀကီးထဲ ေရာက္လာၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ အတာေရခ်မ္း ပိေတာက္ပန္းေတြႏွင္႔ ထပ္တူထပ္မွ် လန္းဆန္း ေအးခ်မ္း ေမႊးပ်ံ႕မႉ႔ ရွိၾကပါေစ။

Mohammed Feroz Khan { 4-Apr } Offshore
Ne Win { 25-Apr } Offshore
Toe Toe Lwin { 15-Apr } Offshore
Lay Naing { 13-Apr } Onshore
Saw Chit Tun Aye { 30-Apr } Onshore
Zaw Min Oo { 5-Apr } Onshore

************

လြမ္းမိပါ၏..အတာသၾကၤန္

*********

အာသီသ

*********

ဘာလိုလိုႏွင့္ သၾကၤန္ေတာင္ က်ေတာ့မယ္။ သၾကၤန္ မကဲရတာလည္း အေတာ္ေတာင္ ၾကာသြားၿပီပဲ။ ေပ်ာ္ရာမွာမေန ေတာ္ရာမွာေနပဲေပါ့။ ဧၿပီ တစ္ရက္ေန႔က ဘယ္သူ႔ကို April Fool လုပ္ရမလဲ စဥ္းစားေနတာ၊ ဒါေပမယ့္လည္း ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ေတာင္ လိပ္ပတ္မလည္ ၿဖစ္ေနေတာ့ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေနာက္လိုက္ရဘူး။ အသိ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္က ၿမန္မာသၾကၤန္ပြဲ အဘူဒါဘီမွာ ႏြဲမယ္ ေကာင္မေလးေတြလည္း အမ်ားႀကီး လာလိမ့္မယ္ လာခဲ့ပါ ဆိုတာေတာင္ အေၾကာင္းမၿပန္အားလို႔ သူက ဧပရယ္ဖူးလုပ္တာ မဟုတ္ပါဘူး အမွန္အကန္ဖိတ္တာပါ ႏွစ္တိုင္းလည္း လုပ္ေနၾကဆိုၿပီး ႐ွင္းခ်က္ ထုတ္ရတဲ့အထိပဲ။

အမွန္တကယ္က ကြန္ပ်ဴတာေ႐ွ႕ကို မေရာက္ႏုိင္တာ။ ေကာ္မင္း႐ွင္းနီးဆိုေတာ့ ေတာက္တိုမယ္ရေတြက အမ်ားသား၊ အေတြ႔အၾကံဳေတာ့ရပါရဲ့၊ ခိုင္းတိုင္း အကုန္ လုပ္ေပးေနရေတာ့ သိတဲ့အတိုင္း မကုတ္အားဘူးေပါ့။ ဒီၾကားထဲ တ႐ုပ္ေတြရဲ့ စီမံမႉ႔ေတြက ေတာ္လြန္းလို႔ ပစၥည္းဝယ္ရင္ အိပ္ထဲက ပိုက္ဆံစိုက္ထုတ္ဝယ္ ၿပီးမွၿပန္ေတာင္း လကုန္မွ ဘဏ္စားရင္းထဲၿပန္ရ …ဟူး…ေၿပာမဆံုးေပါင္ ပါပဲ။

ကိုဝင္းစိုးေ႐ႊႏွင့္ ၿဖိဳးႀကီးကေတာ့ ပင္လယ္ထဲ ေနပူဒါဏ္ လိွဳင္းပုတ္ဒါဏ္ ခံၿပီး ၿမန္မာႏွစ္သစ္ကူးကို ၿဖတ္သန္းရေတာ့မယ္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေက်ာ္တင့္ကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး ထိန္းခ်ဳပ္ခန္း ေကာ္မင္း႐ွင္းနီး လုပ္ရၿပီမွတ္တာ၊ တကယ္တန္းက်ေတာ့ အေသးအမႊား ကိစၥေလးေတြက တယ္မလြယ္ပါလား..။ ဧပရယ္တစ္လလံုးလံုး ဒီအတိုင္းပဲ နားရက္မ႐ွိ အလုပ္ဆင္းရမယ္ ဆိုေတာ့ သၾကၤန္ဆိုတာ ဘာမွန္ေတာင္ သိလိုက္မွာမဟုတ္။

ေအာ္..တစ္ခ်ိဳ႕ခ်ိဳ႕ရဲ့ ဘဝေတြဟာ တယ္အားက်စရာ ေကာင္းပါလား…။ အဲ..လာၿပန္ၿပီ ေနာက္တစ္ေယာက္..၁၁ရက္ေန႔မွာ သၾကၤန္ပြဲလုပ္မယ္ လာခဲ့ပါတဲ့…၊ ေရာ္…ပိုးထေနတယ္ဆိုမွ မအားတာသိလို႔ ဧပရယ္ဖူး လုပ္ေနတာမ်ားလား ေအာက္ေမ့တယ္။ ဘာပဲေၿပာေၿပာ ဒူဘိုင္းလို ေနရာမ်ိဳးမွာ ဒီလိုပြဲမ်ိဳးေလးေတြ ၿဖစ္ေအာင္ စီစဥ္ႏွိင္တာ ခ်ီးက်ဴးစရာပဲ။ ကိုယ့္လူမ်ိဳး ကိုယ့္ဘာသာ ယဥ္ေက်းမႉ႔ ပြဲေလးကို မေမ့မေပ်ာက္ ထိန္းသိမ္းၾကတာ ဂုဏ္ယူစရာပါ..။ တစ္ခါတုန္းကလည္း သာသနာၿပဳ ဘုန္းဘုန္းတစ္ပါး ၿပည္ဝင္ခြင့္ရေအာင္ အခက္အခဲမ်ားၾကားက ဝိုင္းဝန္း ကမက႒ ၿပဳလိုက္ၾကတာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေအာင္ၿမင္သြားၿပီး ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ လာေရာက္ခြင့္ရတဲ့ ဗုဒၶဘာသာ ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးအၿဖစ္ မွတ္တမ္း ဝင္သြားပါေတာ့တယ္။ အားလံုး ႐ုန္းကန္ေနရတယ္ ဆိုေပမယ့္လညး္ အေရးႀကံဳလာရင္ေတာ့ ေသြးႏွီးၾကပါတယ္။

ဧပရယ္ဖူးက ကိုယ္မလုပ္လိုက္ရပါဘူး သူဘာသာသူ ၿဖစ္သြားတာ၊ ကန္ေဘာက္မွာ ပိုက္လုိင္း ေပါက္သြားလို႔ အားလံုး ၿပာရာခပ္သြားတာ အခုေတာ့ ၿပန္လည္ၿပဳၿပင္ဖို႔ အခ်ိန္ယူရမယ္ဆိုပဲ။ သႀကၤန္တြင္းအထိ အလုပ္မၿပီးရင္ေတာ့ ရဲတံခြန္က သူငယ္ခ်င္းေတြ ေႁမြကိုက္ၿပီး။ ဒီၾကားထဲ ”တားတာ”လုပ္မဲ့ သူေတြကလည္း တန္းစီေနေတာ့ က်န္ခဲ့တဲ့ ကိုကိုေတြအတြက္ ဝန္ပိုၿပီေပါ့။ အလုပ္လုပ္ရတာက တစ္ပိုင္း ေတာ္ၾကာ အပိုဆုေၾကးတို႔ လခတို႔ တိုးမရဘူဆိုရင္ ေႁကြပီ။

ေဘာ္ဒါႀကီး ကိုၿမတ္မင္းတစ္ေယာက္လည္း အေဖၚမ႐ွိ ပ်င္းေန႐ွာလို႔ ဘယ္ေန႔သူ႔ဆီ လာမလဲပဲ တဖြဖြ ေမးေန႐ွာေလရဲ့။ ဟုတ္ပါတယ္ေလ..အစစ အရာရာ အေကာင္းခ်ည္းေတာ့ ဘယ္ရမလဲ၊ အဆိုးနဲ႔ အေကာင္းဆိုတာ ဒြန္ပဲမဟုတ္လား…။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က အိမ္မၿပန္ရဘူး ဒါေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ႐ွိတယ္၊ သူကေတာ့ အိမ္ၿပန္ရတယ္ ဒါေပမယ့္ တစ္ေယာက္ထည္း၊ ၾကာလာေတာ့လည္း ၿငီးေန႐ွာမေပါ့။ သူ႔ခမ်ာ ေၿခေမႊးမီးမေလာင္ ႐ွိသမွ် အေမႊးမီမေလာင္ ေနလာရာကေန ကုိယ္စားဖို႔ ကိုယ္တုိင္ ႀကိဳးစားပမ္းစား ခ်က္ေနရေတာ့ ( ၾကက္ဥေႀကာ္၊ အသားေႀကာ္ ) အိမ္ဟင္းထမင္း လြမ္းပီေပါ့။ ကိုၿမတ္မင္းက ဟင္းဆိုရင္ ခါးမွႀကိဳက္တာ၊ ဒါေၾကာင့္ သူခ်က္တဲ့ ဟင္းေတြဆို အၿမဲတမ္း တူးခါးေနတာပဲ။ ဒီၾကားထဲ ေရာက္လာေတာ့မယ့္ သူေတာ္ေကာင္းေတြအတြက္ ေခါင္းစားရ၊ အလုပ္ေခၚစာေတြ႔ရင္ ဘယ္သူွ႔ဆီပို႔ရမလဲ စဥ္းစားရႏွင့္ တကယ္တမ္းလုပ္ရမယ့္ သူ႔အလုပ္က ေအာ္ပေရတာဆိုေတာ့ သိၾကတဲ့အတိုင္း ေဆးလိပ္ေသာက္လိုက္ ကြမ္းစားလိုက္ပဲေပါ့။ (ကိုယ့္အလုပ္ ကိုယ ္နာမည္ဖ်က္တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး..ဟဲဟဲ..ဒါေပမယ့္ အမွန္ပဲ)

ခ်စ္လွစြာေသာ ေနာင္ေတာ္ႀကီး ကိုၿမင့္လြင္ႏွင့္လည္း မၾကာခဏ နက္ေပၚမွာေတြ႔ရတယ္။ စကၤာပူေရာက္ စကၤာပူလုိ က်င့္တာလားေတာ့မသိ ေန႔တိုင္းနီးပါး ဂ်ီေတာ့ေပၚမွာေတြ႔တယ္။ အၿမင္မွန္ေတြရၿပီး အရင္လို ပိုက္ဆံ သိပ္မသံုးေတာ့ဘူးတဲ့။ ေႁခြတာေနၿပီဆိုပဲ။ သူလည္း ဗံုလံုတလွည့္ ငါပ်ံတလွည့္ ၿဖစ္ေနၿပီ၊ အရင္က သူေဟာက္စားလုပ္ခဲ့တဲ့ ကိုအလိုင္းက သူကိုၿပန္ေဟာက္တာ ခံေနရၿပီ။ တစ္ခ်ိဳ႕ဝဋ္ေတြက ေနာက္ဘဝမကူးဘူးဆိုတာ သိပ္မွန္ပါကလား။ သူဝတ္ေနၾက ပရီးမီးရား သၾကၤန္အကၤ်ီ အဝါေရာင္ႏွင့္ အစိမ္းေရာင္၊ စစ္ေရာင္ေဘာင္းဘီတို တို႔ႏွင့္လည္းလမ္းခြဲလိုက္ၿပီဆိုပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူသိပ္ခ်စ္တဲ့ သူ႔ဆရာေဟာင္း ဖရဲသီးေပးတဲ့ နာရီႏွင့္ေတာ့ ဆက္လက္ လက္တြဲေနတုန္းပဲ။

(ကိုၿမတ္မင္းႏွင့္..ခ်စ္ကိုႀကီး ကိုၿမင့္လြင္..အတြက္အမွတ္တရ)

**************