ေပါက္ကရအေတြးစမ်ား

********

အာသီသ
********

မနက္မိုးလင္း အိပ္ရာထ မ်က္ႏွာသစ္လိုက္တာႏွင့္ ပထမဦးဆံုး ေတြ႔ရတာက ကုိယ္႔ရဲ့မ်က္ႏွာ။ အရင္တုန္းကေတာ့ သိပ္ၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာ မၾကည့္မိ၊ မ်က္ႏွာပဲသစ္ၿပီး လုပ္စရာ႐ွိတာပဲ ဆက္တိုက္ဆိုသလို လုပ္လိုက္တာပဲ။ ကိုယ္စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဒီမ်က္ႏွာၾကီးက ဒီအတိုင္းပဲ ထင္ေနတာေပါ့။ တေန႔က သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ေက်ာင္းသားဘဝတုန္းက ႐ိုက္ထားတဲ့ ဓါတ္ပံုကို ပို႔ေပးလို႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ွ ငယ္႐ြယ္ႏုပ်ိဳတဲ့ ကၽြန္ေတာ့ရဲ့ မ်က္ႏွာကို ၿမင္လိုက္မွ အား….ေၿပာင္းလဲၿခင္းေတြ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ အခုခ်ိန္ထိ ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ အုိတယ္လို႔ကို မထင္ေသးဘူး။ အေတြးအေခၚ ေတြကေတာ့ အသက္အရြယ္ႏွင့္ လိုက္ဖက္ေၿပာင္းလည္း လာေပမယ့္ ကိုယ္႔ရဲ့႐ုပ္ခႏၶာ ကိုေတာ့ ေၿပာင္းလည္းလာတယ္ ဆိုတာ မသိစိတ္က မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနတယ္ ထင္တယ္။

အခုႏွစ္ေတြအတြင္း အေဖလည္းဆံုး အမ်ိဳးထဲမွာလည္း ဆံုးပါးမႉ႔ေတြၢ ႐ွိေနဆိုေတာ့ မၾကာခဏ ဆိုသလိုပါပဲ ကိုယ္အခု ဘယ္ခရီး ေရာက္နၿပီလည္း ဆိုတာ ေတြးၾကည့္မိတယ္။ အထူးသၿဖင့္ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္းသက္လြန္းတဲ အိပ္ရာဝင္ခ်ိန္မွာဆို ေသၿခင္းတရားအေၾကာင္း မေတြးပဲ အလိုလို ေခါင္းထဲ ေရာက္ေရာက္ေနတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါဆို ငါေသရမွာပါလား ဆၿိုပီး ေၾကာက္တဲ့စိတ္က ဝင္ဝင္လာတယ္။ ၿပန္ဆင္ၿခင္လိုက္ေတာ့ ေအာ္…အားလံုးဒီလမ္း သြားရမွာပဲေလ ဆိုၿပီး ေတြးပစ္လိုက္ေပမယ့္ ကိုယ္ရေနတဲ့ အေၿခေန မိသားစု စည္းစိမ္(စကားၿဖစ္သာေၿပာတာပါ)စတ့ဲ အရာေတြေပၚမွာ တပ္မက္တဲ့ စိတ္က ႐ွိေနေလေတာ့ ငါ့ပစၥည္း ငါ႔ဥစၥာ ဆိုတဲ့ အတၱအစြဲအလန္းက ဒီလူ႔ေလာကထဲကေန ထြက္သြားဖို႔ လံုးဝကို အားမေပးဘူး ၿဖစ္ေနတယ္။ ဆရာေတာ္ၾကီးေတြ ေၿပာေၿပာေနတဲ့ မိုက္ခ႐ိုစကၠန္အလိုက္ ေၿပာင္းလည္းေနတယ္ ဆိုတဲ့ ႐ုပ္နာမ္သခၤါရ သေဘာတရား ေတြကို အထင္းသား ၿမင္ေနရတယ္။

တက္လုိက္ က်လိုက္ နိမ့္လိုက္ ၿမင့္လိုက္ႏွင့္ မတည္ၿမဲတဲ့ ၿဖစ္တည္ၿခင္းေတြေအာက္ အလူးလဲ ခံရင္း ေလွ်ာက္လာခဲ့တဲ့ခရီး တစ္ဝက္က်ိဳးၿပီေပါ့။ အမွန္တကယ္က ေအာင္ၿမင္မႉ႔တို႔ ႐ႉံးနိမ္႔မႉ႔တို႔ ဆိုတာ ဘာမွ အဓိပၸါယ္မ႐ွိသလုိပဲ ခံစားရေတာ့တယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္၊ သူမ်ားထက္ အသာရမွ၊ သူမ်ားထက္ ေအာင္ၿမင္မွ၊ သူမ်ားထက္ ပို႐ွာႏုိင္မွ စားဝင္အိပ္ေပ်ာ္သူ။ အသိထဲကပဲၿဖစ္ၿဖစ္ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲကပဲ ၿဖစ္ၿဖစ္ ကိုယ့္ထက္ သာသြားတယ္လို႔ ၾကားလိုက္ရလို႔ကေတာ့ စိတ္ထဲ ဘယ္လိုမွ ေနလို႔မေကာင္း၊ ငါညံ့လိုက္တာ ငါအစြမ္းအစ နည္းလိုက္တာ ဆိုတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အၿပစ္တင္တဲ့ စကားလံုးေတြပဲ ပ့ဲတင္ထပ္ေနေတာ့တယ္။ အမွန္ကလည္း အဲလိုမ်ိဳး စိတ္ဓါတ္႐ွိခဲ့လုိ႔ ၾကိဳးစားရင္းကေန ဒီလို ၿဖစ္လာတယ္ ဆိုတာေတာ့ ၿငင္းလို႔မရ။ ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ အဲဒီစိတ္ေတြဟာ ကိုယ္႔ကို ဒုကၡေပးလြန္းတယ္ ဆိုတာ ေတြးၾကည့္ရင္း သေဘာေပါက္လာတယ္။ လူဆိုတာကလည္း လိုအပ္ခ်က္ေတြကမ်ား ရေလလိုေလ အိုတေစၦပဲ ဆိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ေက်နပ္တဲ့အခန္း မေရာက္ႏုိင္ဘူး။ ရဲတံခြန္မွာ ေနတုန္းကေတာ့ ၃၀၀၀ ေလာက္ရတဲ့ အလုပ္ရရင္ ေတာ္ပါၿပီဆိုၿပီး အခုရေတာ့လည္း သူမ်ားေတြ ပိုရေနၾကတာ ေတြ႔ၿပန္ေတာ့ ပိုလိုလာခ်င္ၿပန္ေရာ၊ ဒါႏွင့္ပဲ ပိုေကာင္းတဲ့အလုပ္ ႐ွာဖို႔ ၿပင္ဆင္ခန္း ဖြင္႔ရၿပန္ေရာ။ ဘယ္ေတာ့မွ ၿပီးႏုိင္မယ့္ ဇာတ္လမ္း ဟုတ္ပါဘူး။

ဒုတိယအ႐ြယ္ မေရာက္တေရာက္မွာ ခံစားရတဲ့ တတိယေဝဒနာေၾကာင့္ ဆက္လက္႐ွင္သန္ရမယ္႔ ခရီးတဝက္အတြက္ ဘာေတြၿပင္ဆင္ ရည္႐ြယ္ခ်က္ထား လုပ္ကိုင္ရမလဲဆိုတာ သိေနေပမယ့္လည္း က်င့္သားရၿပီးသား အထာက်ၿပီးသား စိတ္ကို ၿပဳၿပင္ဖို႔အတြက္ေတာ့ အခ်ိန္အေတာ္ ယူရအံုးမယ္။ ငယ္႐ြယ္ခ်ိန္တုန္းက ထက္သန္တဲ့စိတ္ေတြဟာ အခုေတာ့ ေတြေဝတတ္တဲ့ စိတ္ေတြအၿဖစ္ ေၿပာင္းလဲသြားတာ အံ့ႀသစရာပဲ။ ပထမ ခရီးတဝက္ကေတာ့ ပညာ႐ွာ ၾကင္ရာ႐ွာ ပိုက္ဆံ႐ွာတာေတြႏွင့္ ကုန္ဆံုးသြားပီ။ က်န္တဲ့ သက္တမ္း တဝက္ကို (အၿပည့္ေနရဖုိ႔ ကံပါလာေသးတယ္ ဆိုရင္ေပါ့) ဘာအတြက္ အသက္ဆက္႐ွင္ရမလဲ ဆိုတာ စဥ္းစားခ်င့္ခ်ိန္ဖို႔ အခ်ိန္တန္ေနၿပန္ၿပီ။ ဦးတည္ခ်က္ မ့ဲေနတာကေတာ့ အမွန္၊ တစ္ခုခုကို တစိုက္မွတ္မွတ္ က်ိဳးစား လုပ္ကိုင္ခ်င္စိတ္ေတြ ေပ်ာက္ဆံုးေနေလရဲ့။ ပုိက္ဆံ ရေနတာကို ၿပီးၿပည့္စံုၿပီလို႔ပဲ မသိစိတ္မွာ ထင္မွတ္ထားပံုရတယ္။ အၿပည္႔အဝ အသံုးခ်ေပးရမယ့္ ဦးေႏွာက္လည္း နားခ်ိန္ေတြ ပိုရေနသလိုပဲ။

ကိုယ့္ဆႏၵႏွင့္ဘဝ တစ္ထပ္ထည္း မက်ေပမယ့္လည္း ရေနတဲ့ လက္႐ွိဘဝက မွီခိုေနသူေတြရဲ့ ဆႏၵႏွင့္ တစ္ထပ္ထည္းနီးပါး က်ေနေတာ့လည္း သူ႔ဆႏၵ ကိုယ့္ဆႏၵပဲေပါ့။ သူတို႔ေတြ အရိပ္ရဖို႔ ကိုယ္ေနပူ ခံရေနေပမယ့္ ကိုယ္႔အရိပ္ေအာက္မွာ ေအးခ်မ္းေနၾကတယ္ ဆိုေတာ့ အပူခံရက်ိဳးနပ္သလို ကိုယ္႔ကိုကိုယ္လည္း ေက်နပ္မႉ႔ အၿပည့္ရပါရဲ့။ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ေလ ေလာကၾကီထဲမွာ ကိုယ့္ရဲ့ တႏိုင္တပိုင္ တာဝန္ေလး ေက်ေနတာကိုက လူၿဖစ္ရက်ိဳး နပ္ေနေသးတယ္ ထင္တာပဲ။ အားလံုးဟာ တစ္ေန႔ ကိုယ့္လမ္း ကိုယ္သြားရမယ္ ဆိုေပမယ့္ ကံၾကမၼာ ပါလာလို႔ ဒီဘဝ တခဏတာအတြင္း ေဆြမ်ိဳးရင္းေတြ ၿဖစ္ေနခ်ိန္ ကိုယ္တာဝန္က်တဲ့ အပိုင္းကို အေကာင္းဆံုး လုပ္ေပးလိုက္ရေတာ့ သံသရာေႀကြး နည္းသြားတာေပါ့ေလ။ ပ်ံသန္းရင္း ေသဆံုးရတဲ့ ငွက္ကေလးေတြလိုပဲ ခရီးတစ္ဝက္ေ႐ွ႕ဆက္ သြားရေတာ့မယ္။

***************