အေကာင္းအကန္း
အရွင္သံဝရာလကၤာရ (ဓမၼပိယဆရာေတာ္)
(Biweekly eleven မွကုူးယူေဖၚၿပသည္)
လူဆိုတာ ေကာင္းမွုေႀကာင့္ လူၿဖစ္လာရတာ။ မေကာင္းမွုေႀကာင့္ဆိုရင္ေတာ့ လူၿဖစ္လာစရာ အေႀကာင္း မရွိဘူး။ မေကာင္းမွုေႀကာင့္ ဆိုရင္ေတာ့ အပါယ္ေလးဘံု ေရာက္သြားမွာပဲ၊ ငရဲ ေရာက္မလား၊ တိရစာၦန္ၿဖစ္မလား၊ ၿပိတၱာၿဖစ္မလား၊ အသူရကာယ္ၿဖစ္မလား၊ မေကာင္းမွု ေႀကာင့္ကေတာ့ အဲဒီဘံုေလးမ်ိဳး တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးေရာက္မွာ ေသခ်ာေပါက္ပဲ။
ေကာင္းမွုေႀကာင့္ လူၿဖစ္ရတာ ဆိုေတာ့ လူသားမ်ိဳးေစ့၊ လူသား အရင္းအႏွီးဟာ ေကာင္းမွုပဲ၊ ေရွးလူႀကီးတို႔က မ်ိဳးေစ့ကို ၿပဳတ္စားမၿပစ္ႏွင့္လို႔ ေၿပာႀကတယ္၊ ပဲစိုက္တဲ့ ေတာင္သူဟာ မ်ိဳးေစ့ အၿဖစ္ထားတဲ့ ပဲကို ထပ္မစိုက္ပ်ိဳးဘဲႏွင့္ ၿပဳတ္သာစားေနမယ္ဆိုပါက မ်ိဳးေစ့ကုန္သြားရင္ ၿပီးၿပီ၊ မ်ိဳးသုဥ္းသြားၿပီ၊ ထပ္စိုက္စရာ မရွိေတာ့ဘူး။
လူဆိုတာလည္း အတိတ္ကံ အက်ိဳးေပးေလးေကာင္းလို႔ အဲဒီအက်ိဳးေပးေလးနဲ႕ပဲ ေက်နပ္ေနမယ္၊ သာယာေနမယ္၊ ခံစားေနမယ္၊ ေနာက္ထပ္အသစ္အသစ္ ေကာင္းမွုေတြ မၿပဳေတာ့ဘူးဆိုရင္ မ်ိဳးေစ့ၿပဳတ္စားေနတာနဲ႕ အတူတူပဲ၊ အတိတ္ေကာင္းမွု မ်ိဳးေစ့ေလး ကုန္သြားရင္ေတာ့ ၿပီးၿပီ၊ သြားေပဦးေတာ့ မေကာင္းတဲ့ေနရာ၊ မေကာင္းတဲ့ေနရာ ဆိုတာ ဒုဂၢတိပဲ၊ ဒုဂၢတိဆိုတာ အပါယ္ေလးပါးပဲ။
ဒါေႀကာင့္ မ်ိဳးမၿပဳတ္ေအာင္ မ်ိဳးဆက္ေနရမယ္၊ ေကာင္းမွုေတြ ထပ္ထပ္ၿပဳေနရမယ္၊ ေကာင္းမွုမ်ိဳးေစ့ေတြ ထပ္ထပ္ၿပီး စိုက္ပ်ိဳးႀကဲခ်ေနရမယ္၊ မ်ိဳးမၿပတ္ေစရဘူး၊ မ်ိဳးၿပတ္လို႔ မၿဖစ္ဘူး၊ အၿမဲတမ္းအေကာင္းဘက္ကို ဦးတည္ထားရမယ္၊ အေကာင္းကိုပဲ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ႏွလံုးသြင္းရမယ္၊ ေကာင္းၿပီးရင္းေကာင္းရင္း၊ ေကာင္းသထက္ေကာင္းရင္း၊ အေကာင္းေပၚအေကာင္းဆက္လို႔ ေကာင္းသထက္ ေကာင္းေအာင္လုပ္ႀကရင္ ေနာက္ဆံုးအေကာင္းဆံုးေနရာ ေရာက္မွာပဲ၊ အေကာင္းေတြခ်ည္းပဲစုမိလို႔၊ မေကာင္းတာေတြကုန္သြားရင္ ကိစၥၿပီးၿပီေပါ့။
ေကာင္းမွုေႀကာင့္ လူၿဖစ္လာတာဆိုေတာ့ လူအမ်ားစုဟာ လူေကာင္းေတြပဲလို႔ ေၿပာလုိ႔ရႏိုင္ေလာက္ပါတယ္။ လူေကာင္းက အမ်ားစုပါ၊ လူဆိုးကအနည္းစုပါ၊ လူဆိုးဆိုတာလည္း ဆိုးခ်င္လို႔ဆိုးရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ စိတ္ဆိုးေတြ ဝင္ေနတဲ့အခိုက္ လူဆိုးၿဖစ္ရတာပါ။ စိတ္ဆိုးေတြ ထြက္သြားရင္ေတာ့ သူလည္း လူေကာင္းပါပဲ။ စိတ္ရဲ့ ပင္ကိုသေဘာက အေကာင္းပါ။ ေလာဘေဒါသ စတဲ့ကိေလသာေတြ ဝင္ဝင္လာလို႔ စိတ္ကဆိုးရတာပါ။ ဒီလိုပဲ လူဆိုတာ သူ႔သဘာဝ၊ သူ႔သေဘာ၊ သူ႔မူလပင္ကိုက အေကာင္းပါ။ စိတ္ဆိုးေတြ ဝင္လာတဲ့ အခိုက္မွာပဲ လူဆိုးၿဖစ္ရတာပါ။ ဒါဟာလည္း အခိုက္အတန္႔ ဆိုေတာ့ လူက ေကာင္းတဲ့အခ်ိန္က မ်ားပါတယ္။
လူအမ်ားစုဟာ အေကာင္းႀကိဳက္တဲ့ သူခ်ည္းပါပဲ။ အေကာင္းမႀကိဳက္တဲ့သူဆိုတာ မရွိေလာက္ပါဘူး။ လူအမ်ားစုဟာ ေကာင္းေကာင္း ဝတ္ခ်င္တယ္၊ ေကာင္းေကာင္း စားခ်င္တယ္၊ ေကာင္းေကာင္း ေနခ်င္တယ္၊ ေကာင္းေကာင္း သံုးခ်င္တယ္၊ အေကာင္းဆိုတာေတြ အားလံုးကို လိုခ်င္တာခ်ည္းပဲ၊ ေကာင္းမွုေႀကာင့္ လူၿဖစ္ရတာဆိုေတာ့ အေကာင္းႀကိုက္တာဟာ မဆန္းပါဘူး။ ဒါ သူ႔သဘာဝပါပဲ။
အေကာင္းေတာ့ ႀကိဳက္ပါရဲ႕။ ပိုက္ဆြဲေတာ့ မလိုက္ခ်င္ဘူး ဆိုတဲ့ လူႀကီးေတြ ဆံုးမစကားတစ္ခု ရွိပါတယ္။ အဓိပၸါယ္က ေကာင္းေကာင္းေတာ့ ႀကိဳက္ပါရဲ့ ေကာင္းေကာင္းေတာ့ မလုပ္ခ်င္ဘူး ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ပါပဲ။ အေကာင္းႀကိဳက္ရင္ေတာ့ အေကာင္းလုပ္ရပါလိမ့္မယ္။ တခ်ိဳ႕မိဘေတြက သားသမီးကို ေကာင္းေကာင္းေနလို႔ ဆံုးမႀကတာ ရွိပါတယ္။ ေကာင္းေကာင္း ၿဖစ္ခ်င္ရင္ေတာ့ ေကာင္းေကာင္း ေနႀကဖို႔ပါပဲ။ ေကာင္းေအာင္လုပ္ႀကဖို႔ပါပဲ။ အေကာင္းဆံုးၿဖစ္ေအာင္ လုပ္ႀကဖို႔ပါပဲ။
ဘုရားက အႏၶသုတၱန္မွာ လူသံုးမ်ိဳးရွိေႀကာင္း ခြဲၿပပါတယ္။ တစ္မ်ိဳးက ဒြိစကၡဳ- ႏွစ္ဖက္လံုးၿမင္တယ္၊ ႏွစ္ဖက္လံုးၿမင္ေတာ့ အေကာင္းလို႔ေခၚရမယ္။ တစ္မ်ိဳးက အႏၶ - ႏွစ္ဖက္လံုး မၿမင္ဘူး၊ ႏွစ္ဖက္လံုး မၿမင္ေတာ့ အကန္းလို႔ ေခၚရမယ္။ တစ္မ်ိဳးက ဧကစကၡဳ - တစ္ဖက္ပဲၿမင္တယ္၊ တစ္ဖက္က မၿမင္ဘူး၊ တစ္ဖက္ၿမင္ တစ္ဖက္ကန္းဆိုေတာ့ မေကာင္း၊ မကန္းလို႔ေခၚရမယ္။ လူက ဒီလို အေကာင္းရယ္၊ အကန္းရယ္၊ မေကာင္းမကန္းရယ္လို႔ သံုးမ်ိဳးရွိပါတယ္။
ဘုရားက မိန္႔ရာမွာ အေကာင္းဆိုတာ မရေသးတဲ့ စည္းစိမ္ဥစၥာေတြကို ရေအာင္လုပ္တတ္တယ္။ ရၿပီးစည္းစိမ္ဥစၥာကို တိုးပြားေအာင္ လုပ္တတ္တယ္။ ကုသိုလ္၊ အကုသိုလ္ကို ခြဲၿခားသိတယ္။ အၿပစ္ရွိ အၿပစ္မဲ့ကို ခြဲၿခားသိတယ္။ အယုတ္အၿမတ္ကို ခြဲၿခားသိတယ္။ ေကာင္းက်ိဳးဆိုးက်ိဳးကို ခြဲၿခားသိတယ္။ ဒီအရည္အခ်င္းေတြ ရွိရင္ အေကာင္းပဲတဲ့။
အကန္းဆိုတာ အထက္ပါအရည္အခ်င္းေတြ မရွိတဲ့သူပဲ။ မေကာင္းမကန္းဆိုတာကေတာ့ မရေသးတဲ့ စည္းစိမ္ဥစၥာကိုေတာ့ ရေအာင္လုပ္တတ္တယ္။ ရၿပီး စည္းစိမ္ဥစၥာကိုလည္း တိုးပြားေအာင္ လုပ္တတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုသိုလ္ အကုသိုလ္ေတာ့ မသိဘူး။ အၿဖစ္ရွိမရွိကိုေတာ့မစဥ္းစားဘူး။ အယုတ္အၿမတ္ကိုလည္း ခြဲၿခားမေနဘူး။ လတ္တေလာ ေကာင္းက်ိဳးကိုပဲ ႀကည့္တယ္။ တမလြန္ေကာင္းက်ိဳးဆိုးက်ိဳးကို ထည့္မတြက္ဘူး။ ဒီလူဟာ တစ္ဖက္ၿမင္၊ တစ္ဖက္ကန္းပဲ။ မေကာင္းမကန္းပဲ။
အေကာင္းက ကုလာအုပ္ႏွင့္တူတယ္။ အကန္းက ႏြားမနဲ႔တူတယ္။ မေကာင္းမကန္းက ႏြားသိုးႏွင့္တူတယ္။ ကုလားအုပ္မွာ ႏွစ္ဘို႔ရွိတယ္။ ႏြားမမွာ ဘို႔မရွိဘူး။ ႏြားသိုးမွာ ဘို႔ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ဘို႔တည္းပဲရွိတယ္။
လူမွာမ်က္လုံး ႏွစ္လံုးပါတယ္။ တစ္လုံးက လက္ရွိဘဝ ပစၥဳပၸန္အေရးကို ႀကည့္ဖို႔အတြက္ၿဖစ္တယ္။ ေနာက္တစ္လုံးက တမလြန္ သံသရာကို ႀကည့္ဖို႔ၿဖစ္တယ္။ တစ္လံုးက ကိုယ့္ဖို႔အတြက္ၿဖစ္တယ္၊ ကိုယ့္အတြက္ႀကည့္ရမယ္။ ေနာက္တစ္လံုးက သူ႔ဖို႔အတြက္ၿဖစ္တယ္၊ သူ႔အတြက္ႀကည့္ရမယ္။ တစ္လံုးက အတၱအတြက္ၿဖစ္ၿပီး ေနာက္တစ္လံုးက ပရအတြက္ၿဖစ္တယ္။
ပစၥဳပၸန္ေရး၊ တမလြန္ေရး အေရးႏွစ္ပါးလံုးကို သိတတ္၊ ၿမင္တတ္၊ ႀကည့္တတ္တဲ့သူဟာ အေကာင္းပဲ။ ကိုယ့္အေရး၊ သူ႔အေရး အေရးႏွစ္ပါးလံုးကို သိတတ္၊ ၿမင္တတ္၊ ႀကည့္တတ္တဲ့သူဟာ အေကာင္းပဲ။ အတၱပရ ကိုယ့္ဖို႔၊ သူ႔ဖို႔ ႏွစ္ဖို႔မွ်ၿပီး သိတတ္၊ ၿမင္တတ္၊ ႀကည့္တတ္၊ လုပ္တတ္တဲ့ သူဟာ အေကာင္းပဲ။
အိမ္တအိမ္ေကာင္းဖို႔အတြက္ အေကာင္းေတြမ်ားမ်ားလိုတယ္။ ရပ္ကြက္တစ္ခုမွာ၊ ေက်းရြာတစ္ရြာ၊ ၿမိဳ႕နယ္တစ္ခု၊ တိုင္းတစ္တုိင္း၊ ၿပည္တစ္ၿပည္ ေကာင္းဖို႔အတြက္ အေကာင္းေတြ မ်ားမ်ားလိုတယ္။ လူနဲ႔လူ႕ဝန္းက်င္ကို ေကာင္းေအာင္လုပ္ဖို႔ဆိုတဲ့ ေနရာမွာ ႏြာထီးအၿဖစ္နဲ႔လည္း လုပ္လို႔မရဘူး၊ ႏြာမအၿဖစ္ႏွွင့္လည္း လုပ္လို႔ မရဘူး။ ကုလာအုပ္အၿဖစ္ႏွင့္သာ ေကာင္းေအာင္ လုပ္လို႔ရမယ္၊ တိရစာၦန္ႏွင့္ ႏွိဳင္းလို႔ စိတ္ေတာ့မရွိပါနဲ႕၊ ဘုိ႔ရွိတဲ့ သတၱဝါေတြမို႔ ထင္လြယ္ၿမင္လြယ္ေအာင္ ဥပမာေပး ေၿပာရတာပါ။
လူတိုင္းဟာ အတၱရွိႀကေတာ့ အတၱအတြက္ ႀကည့္ႀကတဲ့ သူေတြခ်ည္းပဲ။ ဒါေပမယ့္ အတၱခ်ည္း ရွင္သန္လို႔ ရတာမွ မဟုတ္တာ၊ အတၱဆိုတာ ပရႏွင့္တြဲ ရွင္သန္ႀကရတာ။ ဒီေတာ့ အတၱပရမွ်လုပ္ႀကရတာေပါ့၊ အတၱအတြက္ခ်ည္း လုပ္ေနရင္ အဲဒီအတၱဟာ မႀကာခင္ ပ်က္စီးသြားမ်ာပဲ။ အတၱကို ေကာင္းေစခ်င္ရင္ ပရပါေကာင္းေအာင္ လုပ္ေပးမွရတယ္။
ပရကို ေကာင္းေအာင္ လုပ္ေပးတယ္ဆိုတာလည္း ေနာက္ဆံုးေတာ့ အတၱအတြက္ပါပဲ။ အေလာင္းေတာ္တို႔က ပထမေလာကတၱစရိယာ - ေလာကအတြက္၊ အမ်ားအတြက္ ေကာင္းေအာင္းလုပ္တယ္။ ဒုတိယ ဥာတတၳစရိယာ - လူမ်ိဳးအတြက္၊ ေဆြမ်ိဳးအတြက္ ေကာင္းေအာင္လုပ္တယ္။ အဲဒါႏွစ္မ်ိဳး ေကာင္းေအာင္လုပ္တာနဲ႔ပဲ ေနာက္ဆံုး ဗုဒၶတၳစရိယာဆိုတဲ့ ကိုယ္က်ိဳးက သူ႔အလိုလိုၿပီးရတာပါ။
အစစ္အမွန္ကိုယ္က်ိဳးဆိုတာက သူ႔က်ိဳူးကိုလုပ္မွရတာပါ၊ သူ႔က်ိဳးကို လုပ္လုိ႔ ရလာတဲ့ ကိုယ္က်ိဳးသည္သာ ကိုယ္က်ိဳးအစစ္ပါ။ သူ႔က်ိဳးမပါတဲ့ ကိုယ္က်ိဳးသက္သက္ကေတာ့ ကုိယ္က်ိဳးအစစ္ မဟုတ္ပါဘူး။ နီတိဆရာတို႔က”သူ႔က်ိဳးကို မေဆာင္ရြက္သူအတြက္ ကိုယ္က်ိဳးဆိုတာ လံုးဝမရွိဘူး။ ဒါဟာ ေသြးထြက္ေအာင္မွန္တဲ့ အမွန္တရားလို႔ လက္ရံုးတစ္ဖက္ေၿမွာက္ ေႀကြးေႀကာ္လုိက္ပါ”ဟု ဆိုခဲ့ႀကသည္။ ခရီးသည္ကို တစ္ဖက္ကမ္းကို လိုက္ပို႔တဲ့ ေလွသမားဟာ ပို႔တာကေတာ့ ခရီးသည္ကို ပို႔တာပါ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္လည္း ဟုိဘက္ကမ္းကို အေရာက္သြားတာပါ၊ အေကာင္းေတြေပါမ်ားပါေစ၊ အေကာင္းေတြ ေကာင္းေအာင္လုပ္ႏုိင္ႀကပါေစ။
ေကာင္းမွုေႀကာင့္ လူၿဖစ္ရတာ ဆိုေတာ့ လူသားမ်ိဳးေစ့၊ လူသား အရင္းအႏွီးဟာ ေကာင္းမွုပဲ၊ ေရွးလူႀကီးတို႔က မ်ိဳးေစ့ကို ၿပဳတ္စားမၿပစ္ႏွင့္လို႔ ေၿပာႀကတယ္၊ ပဲစိုက္တဲ့ ေတာင္သူဟာ မ်ိဳးေစ့ အၿဖစ္ထားတဲ့ ပဲကို ထပ္မစိုက္ပ်ိဳးဘဲႏွင့္ ၿပဳတ္သာစားေနမယ္ဆိုပါက မ်ိဳးေစ့ကုန္သြားရင္ ၿပီးၿပီ၊ မ်ိဳးသုဥ္းသြားၿပီ၊ ထပ္စိုက္စရာ မရွိေတာ့ဘူး။
လူဆိုတာလည္း အတိတ္ကံ အက်ိဳးေပးေလးေကာင္းလို႔ အဲဒီအက်ိဳးေပးေလးနဲ႕ပဲ ေက်နပ္ေနမယ္၊ သာယာေနမယ္၊ ခံစားေနမယ္၊ ေနာက္ထပ္အသစ္အသစ္ ေကာင္းမွုေတြ မၿပဳေတာ့ဘူးဆိုရင္ မ်ိဳးေစ့ၿပဳတ္စားေနတာနဲ႕ အတူတူပဲ၊ အတိတ္ေကာင္းမွု မ်ိဳးေစ့ေလး ကုန္သြားရင္ေတာ့ ၿပီးၿပီ၊ သြားေပဦးေတာ့ မေကာင္းတဲ့ေနရာ၊ မေကာင္းတဲ့ေနရာ ဆိုတာ ဒုဂၢတိပဲ၊ ဒုဂၢတိဆိုတာ အပါယ္ေလးပါးပဲ။
ဒါေႀကာင့္ မ်ိဳးမၿပဳတ္ေအာင္ မ်ိဳးဆက္ေနရမယ္၊ ေကာင္းမွုေတြ ထပ္ထပ္ၿပဳေနရမယ္၊ ေကာင္းမွုမ်ိဳးေစ့ေတြ ထပ္ထပ္ၿပီး စိုက္ပ်ိဳးႀကဲခ်ေနရမယ္၊ မ်ိဳးမၿပတ္ေစရဘူး၊ မ်ိဳးၿပတ္လို႔ မၿဖစ္ဘူး၊ အၿမဲတမ္းအေကာင္းဘက္ကို ဦးတည္ထားရမယ္၊ အေကာင္းကိုပဲ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ႏွလံုးသြင္းရမယ္၊ ေကာင္းၿပီးရင္းေကာင္းရင္း၊ ေကာင္းသထက္ေကာင္းရင္း၊ အေကာင္းေပၚအေကာင္းဆက္လို႔ ေကာင္းသထက္ ေကာင္းေအာင္လုပ္ႀကရင္ ေနာက္ဆံုးအေကာင္းဆံုးေနရာ ေရာက္မွာပဲ၊ အေကာင္းေတြခ်ည္းပဲစုမိလို႔၊ မေကာင္းတာေတြကုန္သြားရင္ ကိစၥၿပီးၿပီေပါ့။
ေကာင္းမွုေႀကာင့္ လူၿဖစ္လာတာဆိုေတာ့ လူအမ်ားစုဟာ လူေကာင္းေတြပဲလို႔ ေၿပာလုိ႔ရႏိုင္ေလာက္ပါတယ္။ လူေကာင္းက အမ်ားစုပါ၊ လူဆိုးကအနည္းစုပါ၊ လူဆိုးဆိုတာလည္း ဆိုးခ်င္လို႔ဆိုးရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ စိတ္ဆိုးေတြ ဝင္ေနတဲ့အခိုက္ လူဆိုးၿဖစ္ရတာပါ။ စိတ္ဆိုးေတြ ထြက္သြားရင္ေတာ့ သူလည္း လူေကာင္းပါပဲ။ စိတ္ရဲ့ ပင္ကိုသေဘာက အေကာင္းပါ။ ေလာဘေဒါသ စတဲ့ကိေလသာေတြ ဝင္ဝင္လာလို႔ စိတ္ကဆိုးရတာပါ။ ဒီလိုပဲ လူဆိုတာ သူ႔သဘာဝ၊ သူ႔သေဘာ၊ သူ႔မူလပင္ကိုက အေကာင္းပါ။ စိတ္ဆိုးေတြ ဝင္လာတဲ့ အခိုက္မွာပဲ လူဆိုးၿဖစ္ရတာပါ။ ဒါဟာလည္း အခိုက္အတန္႔ ဆိုေတာ့ လူက ေကာင္းတဲ့အခ်ိန္က မ်ားပါတယ္။
လူအမ်ားစုဟာ အေကာင္းႀကိဳက္တဲ့ သူခ်ည္းပါပဲ။ အေကာင္းမႀကိဳက္တဲ့သူဆိုတာ မရွိေလာက္ပါဘူး။ လူအမ်ားစုဟာ ေကာင္းေကာင္း ဝတ္ခ်င္တယ္၊ ေကာင္းေကာင္း စားခ်င္တယ္၊ ေကာင္းေကာင္း ေနခ်င္တယ္၊ ေကာင္းေကာင္း သံုးခ်င္တယ္၊ အေကာင္းဆိုတာေတြ အားလံုးကို လိုခ်င္တာခ်ည္းပဲ၊ ေကာင္းမွုေႀကာင့္ လူၿဖစ္ရတာဆိုေတာ့ အေကာင္းႀကိုက္တာဟာ မဆန္းပါဘူး။ ဒါ သူ႔သဘာဝပါပဲ။
အေကာင္းေတာ့ ႀကိဳက္ပါရဲ႕။ ပိုက္ဆြဲေတာ့ မလိုက္ခ်င္ဘူး ဆိုတဲ့ လူႀကီးေတြ ဆံုးမစကားတစ္ခု ရွိပါတယ္။ အဓိပၸါယ္က ေကာင္းေကာင္းေတာ့ ႀကိဳက္ပါရဲ့ ေကာင္းေကာင္းေတာ့ မလုပ္ခ်င္ဘူး ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ပါပဲ။ အေကာင္းႀကိဳက္ရင္ေတာ့ အေကာင္းလုပ္ရပါလိမ့္မယ္။ တခ်ိဳ႕မိဘေတြက သားသမီးကို ေကာင္းေကာင္းေနလို႔ ဆံုးမႀကတာ ရွိပါတယ္။ ေကာင္းေကာင္း ၿဖစ္ခ်င္ရင္ေတာ့ ေကာင္းေကာင္း ေနႀကဖို႔ပါပဲ။ ေကာင္းေအာင္လုပ္ႀကဖို႔ပါပဲ။ အေကာင္းဆံုးၿဖစ္ေအာင္ လုပ္ႀကဖို႔ပါပဲ။
ဘုရားက အႏၶသုတၱန္မွာ လူသံုးမ်ိဳးရွိေႀကာင္း ခြဲၿပပါတယ္။ တစ္မ်ိဳးက ဒြိစကၡဳ- ႏွစ္ဖက္လံုးၿမင္တယ္၊ ႏွစ္ဖက္လံုးၿမင္ေတာ့ အေကာင္းလို႔ေခၚရမယ္။ တစ္မ်ိဳးက အႏၶ - ႏွစ္ဖက္လံုး မၿမင္ဘူး၊ ႏွစ္ဖက္လံုး မၿမင္ေတာ့ အကန္းလို႔ ေခၚရမယ္။ တစ္မ်ိဳးက ဧကစကၡဳ - တစ္ဖက္ပဲၿမင္တယ္၊ တစ္ဖက္က မၿမင္ဘူး၊ တစ္ဖက္ၿမင္ တစ္ဖက္ကန္းဆိုေတာ့ မေကာင္း၊ မကန္းလို႔ေခၚရမယ္။ လူက ဒီလို အေကာင္းရယ္၊ အကန္းရယ္၊ မေကာင္းမကန္းရယ္လို႔ သံုးမ်ိဳးရွိပါတယ္။
ဘုရားက မိန္႔ရာမွာ အေကာင္းဆိုတာ မရေသးတဲ့ စည္းစိမ္ဥစၥာေတြကို ရေအာင္လုပ္တတ္တယ္။ ရၿပီးစည္းစိမ္ဥစၥာကို တိုးပြားေအာင္ လုပ္တတ္တယ္။ ကုသိုလ္၊ အကုသိုလ္ကို ခြဲၿခားသိတယ္။ အၿပစ္ရွိ အၿပစ္မဲ့ကို ခြဲၿခားသိတယ္။ အယုတ္အၿမတ္ကို ခြဲၿခားသိတယ္။ ေကာင္းက်ိဳးဆိုးက်ိဳးကို ခြဲၿခားသိတယ္။ ဒီအရည္အခ်င္းေတြ ရွိရင္ အေကာင္းပဲတဲ့။
အကန္းဆိုတာ အထက္ပါအရည္အခ်င္းေတြ မရွိတဲ့သူပဲ။ မေကာင္းမကန္းဆိုတာကေတာ့ မရေသးတဲ့ စည္းစိမ္ဥစၥာကိုေတာ့ ရေအာင္လုပ္တတ္တယ္။ ရၿပီး စည္းစိမ္ဥစၥာကိုလည္း တိုးပြားေအာင္ လုပ္တတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုသိုလ္ အကုသိုလ္ေတာ့ မသိဘူး။ အၿဖစ္ရွိမရွိကိုေတာ့မစဥ္းစားဘူး။ အယုတ္အၿမတ္ကိုလည္း ခြဲၿခားမေနဘူး။ လတ္တေလာ ေကာင္းက်ိဳးကိုပဲ ႀကည့္တယ္။ တမလြန္ေကာင္းက်ိဳးဆိုးက်ိဳးကို ထည့္မတြက္ဘူး။ ဒီလူဟာ တစ္ဖက္ၿမင္၊ တစ္ဖက္ကန္းပဲ။ မေကာင္းမကန္းပဲ။
အေကာင္းက ကုလာအုပ္ႏွင့္တူတယ္။ အကန္းက ႏြားမနဲ႔တူတယ္။ မေကာင္းမကန္းက ႏြားသိုးႏွင့္တူတယ္။ ကုလားအုပ္မွာ ႏွစ္ဘို႔ရွိတယ္။ ႏြားမမွာ ဘို႔မရွိဘူး။ ႏြားသိုးမွာ ဘို႔ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ဘို႔တည္းပဲရွိတယ္။
လူမွာမ်က္လုံး ႏွစ္လံုးပါတယ္။ တစ္လုံးက လက္ရွိဘဝ ပစၥဳပၸန္အေရးကို ႀကည့္ဖို႔အတြက္ၿဖစ္တယ္။ ေနာက္တစ္လုံးက တမလြန္ သံသရာကို ႀကည့္ဖို႔ၿဖစ္တယ္။ တစ္လံုးက ကိုယ့္ဖို႔အတြက္ၿဖစ္တယ္၊ ကိုယ့္အတြက္ႀကည့္ရမယ္။ ေနာက္တစ္လံုးက သူ႔ဖို႔အတြက္ၿဖစ္တယ္၊ သူ႔အတြက္ႀကည့္ရမယ္။ တစ္လံုးက အတၱအတြက္ၿဖစ္ၿပီး ေနာက္တစ္လံုးက ပရအတြက္ၿဖစ္တယ္။
ပစၥဳပၸန္ေရး၊ တမလြန္ေရး အေရးႏွစ္ပါးလံုးကို သိတတ္၊ ၿမင္တတ္၊ ႀကည့္တတ္တဲ့သူဟာ အေကာင္းပဲ။ ကိုယ့္အေရး၊ သူ႔အေရး အေရးႏွစ္ပါးလံုးကို သိတတ္၊ ၿမင္တတ္၊ ႀကည့္တတ္တဲ့သူဟာ အေကာင္းပဲ။ အတၱပရ ကိုယ့္ဖို႔၊ သူ႔ဖို႔ ႏွစ္ဖို႔မွ်ၿပီး သိတတ္၊ ၿမင္တတ္၊ ႀကည့္တတ္၊ လုပ္တတ္တဲ့ သူဟာ အေကာင္းပဲ။
အိမ္တအိမ္ေကာင္းဖို႔အတြက္ အေကာင္းေတြမ်ားမ်ားလိုတယ္။ ရပ္ကြက္တစ္ခုမွာ၊ ေက်းရြာတစ္ရြာ၊ ၿမိဳ႕နယ္တစ္ခု၊ တိုင္းတစ္တုိင္း၊ ၿပည္တစ္ၿပည္ ေကာင္းဖို႔အတြက္ အေကာင္းေတြ မ်ားမ်ားလိုတယ္။ လူနဲ႔လူ႕ဝန္းက်င္ကို ေကာင္းေအာင္လုပ္ဖို႔ဆိုတဲ့ ေနရာမွာ ႏြာထီးအၿဖစ္နဲ႔လည္း လုပ္လို႔မရဘူး၊ ႏြာမအၿဖစ္ႏွွင့္လည္း လုပ္လို႔ မရဘူး။ ကုလာအုပ္အၿဖစ္ႏွင့္သာ ေကာင္းေအာင္ လုပ္လို႔ရမယ္၊ တိရစာၦန္ႏွင့္ ႏွိဳင္းလို႔ စိတ္ေတာ့မရွိပါနဲ႕၊ ဘုိ႔ရွိတဲ့ သတၱဝါေတြမို႔ ထင္လြယ္ၿမင္လြယ္ေအာင္ ဥပမာေပး ေၿပာရတာပါ။
လူတိုင္းဟာ အတၱရွိႀကေတာ့ အတၱအတြက္ ႀကည့္ႀကတဲ့ သူေတြခ်ည္းပဲ။ ဒါေပမယ့္ အတၱခ်ည္း ရွင္သန္လို႔ ရတာမွ မဟုတ္တာ၊ အတၱဆိုတာ ပရႏွင့္တြဲ ရွင္သန္ႀကရတာ။ ဒီေတာ့ အတၱပရမွ်လုပ္ႀကရတာေပါ့၊ အတၱအတြက္ခ်ည္း လုပ္ေနရင္ အဲဒီအတၱဟာ မႀကာခင္ ပ်က္စီးသြားမ်ာပဲ။ အတၱကို ေကာင္းေစခ်င္ရင္ ပရပါေကာင္းေအာင္ လုပ္ေပးမွရတယ္။
ပရကို ေကာင္းေအာင္ လုပ္ေပးတယ္ဆိုတာလည္း ေနာက္ဆံုးေတာ့ အတၱအတြက္ပါပဲ။ အေလာင္းေတာ္တို႔က ပထမေလာကတၱစရိယာ - ေလာကအတြက္၊ အမ်ားအတြက္ ေကာင္းေအာင္းလုပ္တယ္။ ဒုတိယ ဥာတတၳစရိယာ - လူမ်ိဳးအတြက္၊ ေဆြမ်ိဳးအတြက္ ေကာင္းေအာင္လုပ္တယ္။ အဲဒါႏွစ္မ်ိဳး ေကာင္းေအာင္လုပ္တာနဲ႔ပဲ ေနာက္ဆံုး ဗုဒၶတၳစရိယာဆိုတဲ့ ကိုယ္က်ိဳးက သူ႔အလိုလိုၿပီးရတာပါ။
အစစ္အမွန္ကိုယ္က်ိဳးဆိုတာက သူ႔က်ိဳူးကိုလုပ္မွရတာပါ၊ သူ႔က်ိဳးကို လုပ္လုိ႔ ရလာတဲ့ ကိုယ္က်ိဳးသည္သာ ကိုယ္က်ိဳးအစစ္ပါ။ သူ႔က်ိဳးမပါတဲ့ ကိုယ္က်ိဳးသက္သက္ကေတာ့ ကုိယ္က်ိဳးအစစ္ မဟုတ္ပါဘူး။ နီတိဆရာတို႔က”သူ႔က်ိဳးကို မေဆာင္ရြက္သူအတြက္ ကိုယ္က်ိဳးဆိုတာ လံုးဝမရွိဘူး။ ဒါဟာ ေသြးထြက္ေအာင္မွန္တဲ့ အမွန္တရားလို႔ လက္ရံုးတစ္ဖက္ေၿမွာက္ ေႀကြးေႀကာ္လုိက္ပါ”ဟု ဆိုခဲ့ႀကသည္။ ခရီးသည္ကို တစ္ဖက္ကမ္းကို လိုက္ပို႔တဲ့ ေလွသမားဟာ ပို႔တာကေတာ့ ခရီးသည္ကို ပို႔တာပါ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္လည္း ဟုိဘက္ကမ္းကို အေရာက္သြားတာပါ၊ အေကာင္းေတြေပါမ်ားပါေစ၊ အေကာင္းေတြ ေကာင္းေအာင္လုပ္ႏုိင္ႀကပါေစ။
0 comments:
Post a Comment