***************အာသီသ
ၾကာသပေတးေန႔ ညက ဘဝတပါး ေျပာင္းသြားတဲ့ ကိုသက္ညြန္႔ သတင္း ၾကားလိုက္ရေတာ့ ေတာ္ေတာ့ကို စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရပါတယ္။ ကိုသက္ညြန္႔ ႏွင့္ေတာ့ ပုဂၢိဳလ္ေရးအရ သိပ္မခင္၊ ဒါေပမယ့္ ကိုသက္ညြန္႔ရဲ႕ ဝမ္းကြဲညီမႏွင့္က သိပ္ရင္းႏွီးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္ေတာ့ ကိုသက္ညြန္႔ရဲ႕ က်န္းမာေရး အေျခအေနကို အၿမဲ ၾကားေနရတယ္။ ပထမ ဆံုးအႀကိမ္ ကိုသက္ညြန္႔ ေဆး႐ုံတင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သြားၾကည့္ ျဖစ္ေသးတယ္။ အဲဒီတုန္းက သူ ကားေမာင္းရင္း ေလျဖတ္ သလိုမ်ိဳး ခံစားရၿပီး၊ သိပ္ မၾကာခင္မွာပဲ တစ္ကိုယ္လံုး လႈပ္လို႔ မရ ျဖစ္သြားလို႔ ေဆး႐ုံ တင္လိုက္ရတယ္တဲ့။ ေရာဂါ ဇက္ျမစ္္ လိုက္ၾကည့္ေတာ့ ေသြးကင္ဆာလို႔ ဆရာဝန္က အမည္ တပ္တယ္တဲ့။ အခ်ိန္ ဘယ္ေလာက္ ၾကာသြားလည္းေတာ့ မသိ၊ ကိုသက္ညြန္႔ကို ႐ုံးမွာ ျပန္ေတြ႔ေတာ့ တကယ့္လူေကာင္း ပကတိပဲ။ နည္းနည္း ဝ လာတာေတာ့ သတိ ထားမိတယ္။ ရဲတံခြန္မွာေတာင္ တစ္ေခါက္ ဆံုလိုက္ေသး၊ သူ႔မွာ ဘာခံစားမွဳ႕မ်ိဳးမွ မေတြ႕ရ။ ေနာက္ဆံုး ၾကားရတဲ့ သတင္းက ကိုသက္ညြန္႔မွာ ေသြးကင္ဆာ မ႐ွိ၊ အေျခအေန ေကာင္းပါတယ္ ဆိုတာပဲ။ အဲ…….အခုက်ေတာ့ ဆံုးၿပီတဲ့….။
ေသျခင္းတရားဆိုတာ ေန႔ျမင္ ညေပ်ာက္ ညျမင္ ေန႔ေပ်ာက္ ပါပဲလား။ ထူးဆန္းတဲ့ အျဖစ္ အျပက္ေတာ့ မဟုတ္၊ ဒါေပမယ့္ ေနမယ္ဆို သူ႔အသက္ရဲ႕ ေနာက္ တစ္ျပန္ေလာက္ ေနလို႔ရေသး။ အခုက်ေတာ့… အင္း…. တိုေတာင္းလိုက္တဲ ့ဘဝ။
အခုတေလာ အမ်ိဳးေတြ ထဲမွာေရာ အသိေတြ ထဲမွာပါ ဆံုးပါးမွဳ႕ေတြ ခဏခဏ ၾကားရေတာ့ ကိုယ့္အလွည့္ေရာ ဘယ္ေတာ့လည္းလို႔ မၾကာခဏ ေတြးမိတယ္။ လူဆိုတာ ေမြးလာတာ ေသဖို႔ တစ္ခုတည္း အတြက္ပဲလား၊ ဒါဆို လူ႔ဘဝ အဓိပၸါယ္ဟာ ဘာလဲ ဆိုတဲ့ အေျဖ ႐ွိၿပီးသား ေမးခြန္းကိုပဲ ထပ္ခါ တလည္းလည္း ျပန္ေမး ေနမိတယ္။ အဝိဇၨာ ဖုန္းထားလို႔ ႐ုပ္နာမ္ သခၤါရ သေဘာတရားကို မဆင္ျခင္ ႏုိင္ေတာ့ ေသျခင္းတရား ဆိုတာကို ရင္ဆိုင္ဖို႔ ေၾကာက္႐ြံ႕ေနတာ အမွန္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ အေသအခ်ာ ေရာက္လာမယ့္ ေဘးကို ေျပးေတြ႔ရန္ ျပင္ဆင္ဖို႔ အခ်ိန္ ေရာက္ေနၿပီ ဆိုတာကို သိလွ်က္ႏွင္႔ ျငင္းပယ္ ေနမိတယ္။ ထားခဲ့ရမယ့္ အရာေတြကိုသာ အသည္းအသန္ ႐ွာေဖြေနၿပီး၊ ယူသြားရမွာ ေတြအတြက္ အားထုတ္ဖို႔ ၾကေတာ့ တုန္႔ေႏွး ေနမိတယ္။ ဘဝကို တပ္မက္တဲ့ ဘဝတဏွာ ႐ွိေနေသးသေ႐ြ႕ ေနာက္ဘဝ ထပ္ရမယ္ ဆိုတာလည္း သိေနၿပီးသား၊ ဘဝ ထပ္ရရင္ အိုျခင္း နာျခင္း ေသျခင္း စတဲ့ ဒုကၡေတြ ထပ္ရေန အံုးမယ္ဆိုတာ သိလွ်က္သားႏွင့္ ဘာေၾကာင့္မို႔ လႊတ္ေျမာက္ဖို႔ မက်ိဳးစား လည္းမသိ။ ဥာဏ္နည္းေတာ့ အေ႐ွ မျမင္၊ တဘဝတာ ေကာင္းစား တာကိုပဲ အဟုတ္ထင္ ေနမိတာေတာ့ အမွန္။ တစ္ခုခု စလုပ္ဖို႔ အခ်ိန္တန္ ေနပါၿပီ….တကယ့္ကို အခ်ိန္ေရာက္ ေနပါၿပီ။
ေသျခင္းတရားဆိုတာ ေန႔ျမင္ ညေပ်ာက္ ညျမင္ ေန႔ေပ်ာက္ ပါပဲလား။ ထူးဆန္းတဲ့ အျဖစ္ အျပက္ေတာ့ မဟုတ္၊ ဒါေပမယ့္ ေနမယ္ဆို သူ႔အသက္ရဲ႕ ေနာက္ တစ္ျပန္ေလာက္ ေနလို႔ရေသး။ အခုက်ေတာ့… အင္း…. တိုေတာင္းလိုက္တဲ ့ဘဝ။
အခုတေလာ အမ်ိဳးေတြ ထဲမွာေရာ အသိေတြ ထဲမွာပါ ဆံုးပါးမွဳ႕ေတြ ခဏခဏ ၾကားရေတာ့ ကိုယ့္အလွည့္ေရာ ဘယ္ေတာ့လည္းလို႔ မၾကာခဏ ေတြးမိတယ္။ လူဆိုတာ ေမြးလာတာ ေသဖို႔ တစ္ခုတည္း အတြက္ပဲလား၊ ဒါဆို လူ႔ဘဝ အဓိပၸါယ္ဟာ ဘာလဲ ဆိုတဲ့ အေျဖ ႐ွိၿပီးသား ေမးခြန္းကိုပဲ ထပ္ခါ တလည္းလည္း ျပန္ေမး ေနမိတယ္။ အဝိဇၨာ ဖုန္းထားလို႔ ႐ုပ္နာမ္ သခၤါရ သေဘာတရားကို မဆင္ျခင္ ႏုိင္ေတာ့ ေသျခင္းတရား ဆိုတာကို ရင္ဆိုင္ဖို႔ ေၾကာက္႐ြံ႕ေနတာ အမွန္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ အေသအခ်ာ ေရာက္လာမယ့္ ေဘးကို ေျပးေတြ႔ရန္ ျပင္ဆင္ဖို႔ အခ်ိန္ ေရာက္ေနၿပီ ဆိုတာကို သိလွ်က္ႏွင္႔ ျငင္းပယ္ ေနမိတယ္။ ထားခဲ့ရမယ့္ အရာေတြကိုသာ အသည္းအသန္ ႐ွာေဖြေနၿပီး၊ ယူသြားရမွာ ေတြအတြက္ အားထုတ္ဖို႔ ၾကေတာ့ တုန္႔ေႏွး ေနမိတယ္။ ဘဝကို တပ္မက္တဲ့ ဘဝတဏွာ ႐ွိေနေသးသေ႐ြ႕ ေနာက္ဘဝ ထပ္ရမယ္ ဆိုတာလည္း သိေနၿပီးသား၊ ဘဝ ထပ္ရရင္ အိုျခင္း နာျခင္း ေသျခင္း စတဲ့ ဒုကၡေတြ ထပ္ရေန အံုးမယ္ဆိုတာ သိလွ်က္သားႏွင့္ ဘာေၾကာင့္မို႔ လႊတ္ေျမာက္ဖို႔ မက်ိဳးစား လည္းမသိ။ ဥာဏ္နည္းေတာ့ အေ႐ွ မျမင္၊ တဘဝတာ ေကာင္းစား တာကိုပဲ အဟုတ္ထင္ ေနမိတာေတာ့ အမွန္။ တစ္ခုခု စလုပ္ဖို႔ အခ်ိန္တန္ ေနပါၿပီ….တကယ့္ကို အခ်ိန္ေရာက္ ေနပါၿပီ။
***************
0 comments:
Post a Comment